Carolien (35): 'Jouw naam betekent rots in de branding en dat ben je ook echt voor mij. Je bent mijn basis, ik kan op je terugvallen, wat er ook gebeurt.'

Petra (65): 'Ik probeerde altijd om jou en Frédérique, je zus, veel liefde te geven. Dat is het belangrijkste in een opvoeding denk ik.'

Carolien: 'Je zette ons altijd op de eerste plaats en jezelf op de laatste. Zeker toen bij papa de ziekte van Huntington geconstateerd werd. Ik was destijds nog maar negentien jaar. En toen dezelfde ziekte geconstateerd werd bij Fré op haar 21ste en ook zij patiënt werd, moest je nog meer ballen hooghouden. Als kind had ik dat helemaal niet door.'

Petra: 'Jij houdt ook veel ballen hoog. Je bent altijd bezig.'

Carolien: 'Klopt. En net als jij probeer ik om er altijd voor mijn kinderen te zijn en ze veel liefde te geven. Ik wil dat ze weten dat ik ze zie, hoor en begrijp. En dat ze zich veilig en vrij kunnen voelen bij mij.'

Petra: 'Je bent een heel goede moeder, ik ben heel trots op hoe je het doet. Zeker nu Jon weer twee maanden in het buitenland is voor werk. Het is lastig, maar je doet het wel allemaal: het huis, de kindjes, werk.'

Carolien: 'Vroeger gaf jij ons de indruk dat het altijd allemaal wel goed ging, maar dat was natuurlijk niet zo. Ik probeer daar wat opener in te zijn tegenover Otis en Elias, zonder dat ik precies vertel hoe of wat. Het is niet erg als zij mij een keer verdrietig zien. Ik hoef niet altijd alles weg te wuiven.'

Petra: 'In mijn tijd was dat anders. Misschien klinkt dat oubollig, maar als er iets was, ging je gewoon door met je leven. Dat besprak je niet met de kinderen. Tegenwoordig wordt er veel meer met de kinderen besproken, dat vind ik wel goed.'

Carolien: 'Ik vraag me vaak af of ik het allemaal wel goed doe. Misschien is dat inherent aan het moederschap, maar ik zou minder streng voor mezelf moeten zijn.'

Petra: 'Dat heb je helaas van mij. Daarom probeer ik je twijfels te relativeren en bespreken met je.'

Carolien: 'Jij krijgt me altijd weer rustig. Als ik een keer uit m’n slof schiet in het bijzijn van de kids, bespreken we dat of zeg ik sorry. Otis doet dat inmiddels ook. Als hij verdrietig of boos is geweest, komt hij dat later uitleggen en zegt hij ook sorry. Dat vind ik zo knap.'

Petra: 'Dat doe je fantastisch.'

Carolien: 'Consequent zijn vind ik daarentegen af en toe best lastig. Elias en Otis mogen soms bij mij in bed slapen, maar dat kan natuurlijk niet elke dag. Maar goed, nu Jon twee maanden in het buitenland is, maken we er thuis wat dat betreft iets vaker een feestje van.'

Petra: 'Dat is denk ik een van de aandachtspunten in je manier van opvoeden. Ik was vroeger veel consequenter. Toen was het ook meer de tijd van gewoon luisteren.'

Carolien: 'De liefde die je van je kinderen krijgt, de adoratie, dat is zo ontwapenend. Als ze bij me liggen en m’n hand vasthouden, kan de wereld wegvagen. Het is het mooiste wat er is.'

Petra: 'Het is mooi dat je dingen van generatie op generatie doorgeeft.'

Carolien: 'Nu ik zelf moeder ben, heb ik nog meer respect gekregen voor hoe je altijd alles voor je gezin hebt gedaan. Papa is er niet meer, maar je doet nog altijd zo veel voor Fré.'

Petra: 'Het wordt voor mij wel zwaarder, omdat ze steeds minder kan en met name omdat je weet dat de ziekte niet te genezen is. Ze gaat gestaag achteruit, maar ze is zo’n vrolijk en lief kind.'

Carolien: 'Je moet soms wat meer ruimte voor jezelf nemen en wat meer liefde aan jezelf gunnen. Dat is echt iets waarin we allebei nog kunnen groeien.'

Petra: 'Met Frédérique en alle zorg die altijd naar haar toe is gegaan, moest ik zo oppassen dat ik jou niet verwaarloosde. Ik hoop dat dat gelukt is, Caar.'

Carolien: 'Zeker mammie, zeker.'