&C's oktobernummer 'Op je monnie' staat in het teken van besparen, beknibbelen en groeien van niks naar iets. Over dat laatste kan Dyantha zeker meepraten. Oorspronkelijk was het haar droom om danseres te worden. 'Rond mijn puberteit kwam ik terecht in een dansgroepje – mensen met tatoeages, types voor wie liefde fluïde was. We deden mee aan wedstrijden, gingen naar Afrika, Amerika,' vertelt ze. 'Ik vind mijn werk heel leuk, maar het liefst had ik nog steeds op een podium gestaan. Toen ik in LA een cursus deed, kwam ik erachter dat er toch nog wel een ander level was. Ik wist: dit gaat mij niet lukken.' Ze kwam via de radio uiteindelijk bij de televisie - en dus bij Shownieuws - terecht.

Lees ook: Chantal vindt beknibbelen een kunst: 'Ik begon ook niet met een spaarrekening of familie met geld'

Je eigen pad volgen De toenmalige hoofdredacteur raadde Dyantha aan om een cursus te volgen om van haar Amsterdamse accent af te komen. Dat heeft ze even gedaan, tot ze zich besefte dat ze gewoon haar eigen pad wil volgen, ook in de vooral Gooische tv-wereld. 'Ik denk dat mijn werkgever juist blij is met mensen die iets meer kleur bekennen in een wereld waarin dingen vaak nogal 'vanille' zijn. En ik voel me eerlijk gezegd steeds vrijer. Toen ik net bij Shownieuws begon, was ik vooral blij met de kans. Ik leg de schuld absoluut niet bij anderen, maar in die begintijd was het: deze man is je studiogast, dit zijn de vragen en hij trekt dit aan, dus jij dat. Als iemand nu met een vragenlijstje aankomt, denk ik: nee, het is mijn interview, het zijn mijn vragen. Ik wil écht mezelf zijn.' Die zelfverzekerde houding? Die heeft Dyantha volgens haar van haar vader.

Ineens volwassen 'Mijn ouders kwamen beiden uit de wereld van de Jehovah's Getuigen,' verelt Dyantha. 'Ze kwamen heel jong bij elkaar – mijn moeder was zeventien toen ze met mijn vader trouwde. Dat ze de beslissing hebben genomen uit de Jehova-wereld te stappen vind ik heel dapper, zeker als je twee jonge kinderen hebt. Omdat zij veel hebben moeten laten in hun jeugd, hebben zij ons alle kans gegeven. Ik denk dat ik mede daardoor zo vrijgevochten ben.' Toen Dyantha twaalf was kreeg haar vader een herseninfarct. 'Ik besloot oma te bellen, mijn lieve Amsterdamse oma Bep, die me altijd gerust wist te stellen. Ik vroeg haar die avond of papa dood zou gaan. Ze zei: 'Ik weet het niet, kind.' Dat is het eerlijkste antwoord dat ik ooit op een vraag heb gehad. Geen 'Het komt wel goed, schat'. Nee, papa kon doodgaan. Ik denk dat dat het moment was waarop ik volwassen werd.'

Eerlijkheid duurt 't langst Die eerlijkheid van haar oma is de reden dat ze vandaag de dag zo van eerlijkheid houdt. 'Ook in mijn werk. Ik ben altijd bereid eerlijk naar mezelf te kijken in plaats van meteen in de verdediging te schieten. Ook toen Angela de Jong in 2020 schreef dat ze mijn interview met Gordon slecht vond, begreep ik dat wel. Zeker als ik daar nu op terugkijk, denk ik: och meisje toch... ik vind het nog steeds goed dat ik het heb gedaan, want ik heb er veel van geleerd, maar ik zou het nu heel anders aanpakken.'

Wat was de impact van het herseninfarct van haar vader op het gezin en op Dyantha? Hoe leerde ze haar man Mick kennen, en hoe was het dat ze ineens een schoonvader had die in de Quote 500 stond? En hoe houden zij en Mick hun relatie en hun gezin gezond? Dát en nog meer lees je in &C's gloednieuwe oktobernummer, dat vanaf woensdag 4 september in de winkels ligt. Of bestel 'm vast hier: