'OMDAT IK STOTTER!' reageer ik verbolgen.

'Who cares? Ik denk dat je gewoon moet gaan podcasten hoor. Het is een gat in de markt,' vervolgt hij.

'Een stotcast?' opper ik.

'Ja, ga door…'

'Een podcast waarin ik andere stotteraars interview? Waarin ik gesprekken voer met mensen die gesprekken normaal gesproken pogen te vermijden?'

'Wow. Dit is precies de reden waarom jij mijn favoriete klant bent, James.'

'Ik ben ook je enige klant, oelewapper,' zucht ik.

'Weet je dat er zo'n 200.000 stotteraars in Nederland leven? En dat het er wereldwijd meer dan zestig miljoen zijn?' vraagt hij.

'Dit haal je rechtstreeks van Google af. Jij weet helemaal niets van stotteraars, vriend.'

'Niemand weet iets van stotteraars en daarom moet jij deze podcast gaan maken. De stotcast. Dit is jouw taak.'

'Ondertitel: misschien wel de langste podcast ooit?'

'Maar wie wil je te gast hebben dan? Ken je nog meer stotteraars? Ik ken alleen die zangeres. Die vrolijke. Ze zat ooit in een kaasreclame. Madame Seattle!'

'Miss Montreal. Zij is inderdaad een collega. Ik heb haar hoog zitten. Ik hoorde haar stem en zag haar hele leven voor me, omdat haar leven mijn leven was. In groep acht wilde ik verkering vragen aan een meisje, maar omdat ik haar naam niet kon uitspreken, vroeg ik verkering aan een ander meisje. Toen ik Miss Montreal op televisie zag, wist ik dat alles mogelijk was.'

'En alles was mogelijk. De eerste keer dat ik jou zag, was bij een programma van Paul de Leeuw. Je was wel een beetje aan het hakkelen, maar ik vond het vooral schattig.'

'Mijn vrouw vindt het ook schattig. En handig. Ze heeft bijna altijd het laatste woord.'

'Dit is precies wat ik bedoel, James. Maak het mooi, maak het grappig, maak het zielig en maak het hoopvol. Hoe voelt het eigenlijk? Dat stotteren?' vraagt mijn manager.

Zijn vraag ontroert me. Ik stotter al sinds mijn vierde en nog nooit heeft iemand aan mij gevraagd hoe het voelt om te stotteren. Ja, mijn vader en moeder natuurlijk, maar voor de rest is het vooral veel ongemakkelijkheid die als ongeïnteresseerdheid overkomt.

'Hoe het voelt? Nou, je hebt mensen die kunnen lullen als Brugman, maar als ik praat staat de brug bijna altijd open. En ik gooi uit alle macht woorden naar de overkant, maar niet alle komen aan. Geruisloos geplons. Wat ik dus al mijn hele leven voel, is dat de woorden die wel aankomen, moeten áánkomen. Alles wat aankomt, moet raak zijn. Ik kan niet zomaar iets zeggen. Begrijp je? Ik doe niet aan smalltalk. Ik moet constant op het hart mikken. Ik heb weinig kogels, dus alles moet raak zijn,' zeg ik.

'Communiceren voelt voor jou dus aan als een potje trefbal?' vraagt hij.

'Ja, en het potje duurt inmiddels al zo'n 38 jaar. Dit is het langste potje trefbal ooit.'

'En wanneer denk je dat het potje stopt?'

'Het stopt pas als ik genoeg mensen heb geraakt.'