'Mag ik je telefoon, pap?' vraagt mijn zoon, voordat hij de theatraalste zucht slaakt. Hij verveelt zich. Ik lieg dat mijn telefoon leeg is. Twee vrouwen die naast ons staan, hebben het over sterrenbeelden en relaties. 'Ik wist dat jij en Geert niet lang bij elkaar zouden blijven,' zegt een vrouw die mosgroene wandelschoenen draagt. 'Waarom niet?' vraagt de andere vrouw. Ze draagt een spirituele jurk en een rode bril. 'Geert was een Ram. Rammen hebben heel veel behoefte aan eigen ruimte. Jij gaf hem die ruimte niet.''Een echte Ram eist ruimte op, Thea. Daarom hebben ze van die dingen op hun hoofd. Een Ram moet je dus geen ruimte geven, een Ram moet zelf ruimte maken.'

Ik slaak een authentieke zucht en geef de telefoon aan mijn zoon. 'Maar hij was toch leeg, pap?' 'Ik weet ook niet hoe het kan, jongen. Misschien komt het door de stand van de maan.' Hij neemt plaats op de rand van de bagageband en speelt een voetbalspelletje op mijn telefoon. Mijn vrouw heeft nog steeds ruzie met de snoepautomaat. Door het constante geduw tegen de automaat heeft ze nu een gratis rolletje pepermunt.

Ik kan uren naar lege bagagebanden kijken. Vooral in de zomervakantie. Grotendeels omdat een bagageband in veel opzichten op een zomervakantie lijkt. We gaan op vakantie, omdat we onze hoofden leeg willen maken. Een lege bagageband stelt de dagen op het strand voor. Niets moet en alles kan. Lunchen om vijf uur. Geen druk, geen zwaarte, alleen maar ijsjes en tenen in het zand. Maar dan zie je de eerste koffer alweer verschijnen. Een collega die even vergeten is dat je op vakantie bent en belt om te vragen waar die ene analyse blijft. Vrijwel direct is de vakantie over, want je weet: als er een koffer op de band ligt, volgen er meer. De eerste koffer verschijnt in de vorm van een golftas. Een grijsaard in een gele bodywarmer plukt hem van de band. 'Zijn onze koffers er al?' vraagt mijn vrouw. Haar adem ruikt naar karamel en pinda's. Ik ga naast mijn zoon zitten en wacht op onze koffers. Hoe zien ze er ook alweer uit? Dat is ook een beetje wat de kunst van het vakantievieren is. Hopen dat je zo erg tot rust komt, dat je niet meer weet hoe je koffers eruitzien. 'Wat wil jij deze vakantie echt graag doen?' vraag ik aan mijn zoon. 'Bommetjes maken. Dat is alles, pap. Ik wil bommetjes maken. Ik wil niet naar het strand, maar naar het zwembad. En ik wil de hele dag bommetjes maken.''Hij klinkt als een echte Ram, hè?' vraag ik aan de vrouw in de spirituele jurk. Ze lacht, voordat ze naar een Italiaanse douanier toeloopt om te vragen wat het wachtwoord van de vliegveld-wifi is.