Er zijn mensen die denken dat vrouwelijke feministen anti-man zijn, extreem activistisch, elke avond een stapel beha’s verbranden in de tuin of heel demonstratief hun okselhaar laten groeien. En ja, die vrouwen bestaan, en dat is prima, maar ze zijn niet representatief voor alle feministen. Waar feminisme om gaat, is gelijkheid tussen mannen en vrouwen, en wie kan daar in vredesnaam tegen zijn? Nou ja, ik kan er wel een paar opnoemen, maar zoals gezegd: daar kan ik niet zoveel mee.

Er is, zelfs anno 2023 in een land als Nederland, nog steeds veel ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Als je erover nadenkt, is dat misschien niet zo heel vreemd. Het is namelijk pas 79 jaar geleden dat vrouwen in Nederland niet meer als 'handelingsonbekwaam; werden gezien. Wat in de praktijk betekende dat jouw oma moest stoppen met werken toen ze met je opa trouwde, dat ze geen eigen bankrekening mocht hebben en al helemaal niet alleen op vakantie mocht. Je kunt het je niet voorstellen, maar zo was het echt.

Feministen willen simpel gezegd dat alle ongelijkheid verdwijnt, en dat is natuurlijk hoe het zou moeten zijn. Het wordt bijvoorbeeld hoog tijd dat de loonkloof verdwijnt. Ik hoef niet eens uit te leggen waarom, zo idioot is het dat een vrouw minder betaald krijgt dan een man voor hetzelfde werk. Het wordt ook hoog tijd dat het runnen van een gezin niet een taak is die specifiek bij de moeder neergelegd wordt. En als je dat nu zelf enorm graag wil: good for you, vooral doen. Als het maar geen automatisme of verplichting is.

Want je kunt jezelf ook afvragen waarom van jou verwacht wordt dat je minder gaat werken als je kinderen krijgt, terwijl je man al schouderklopjes krijgt omdat hij elke vrijdag een paar uur eerder stopt voor zijn papamiddag. Die hij vervolgens dan ook nog eens niet besteedt aan de was of aan het verschonen van luiers, maar aan zogenoemde qualitytime met de kinderen terwijl jij de vaatwasser uitruimt.

Wat zou het toch fijn zijn als vrouwen en mannen niet alleen als gelijken worden gezien, maar zich ook zo voelen. Ik vermoed dat dat nog wel een tijdje gaat duren. Maar er is hoop: veel jonge mensen kijken hier al heel anders naar dan mijn generatie en die voor mij.

Waar mijn moeder vroeger waarschijnlijk een rolberoerte had gekregen als mijn vader de rekening van een etentje niet had betaald, is splitten tegenwoordig bijna de norm. Toch vind ik het niet onfeministisch om je man te laten betalen. Tenminste, als je dat maar niet doet omdat hij nu eenmaal een man is, maar gewoon omdat het leuk en goed voor je relatie is om elkáár met regelmaat te trakteren. Als je een gay stel bent, trakteer je elkaar ook, en daarbij speelt gender ook geen rol, dus waarom bij heterostellen dan wel?

Mannen zelf vinden het ook niet per se leuk om altijd te moeten betalen. Maar waar ik niet tegenkan, zijn mannen die daarover klagen, terwijl ze tegelijkertijd zo’n traditioneel rollenpatroon prettig vinden. Als ze daar echt van zouden balen, zouden ze zich weleens wat meer mogen uitspreken tegen die loonkloof, zodat de bankrekening van hun partner net zo goedgevuld is als die van henzelf. Dan zouden ze het weleens wat normaler kunnen gaan vinden om actief deel te nemen aan de opvoeding van hun kinderen, en niet verwachten dat hun vrouw simpelweg alles opgeeft zodat zij carrière kunnen maken en tegelijkertijd kunnen pronken met hun prachtige, goed opgevoede kinderen waar ze zelf geen hol aan hebben bijgedragen. Dan zouden ze stoppen met verzuchten dat ze moeten 'oppassen' op hun eigen kinderen.

En wij? Wij moeten onszelf eens heel snel een schop onder onze kont geven en onze rechten als vanzelfsprekend gaan zien. Geloof in jezelf en in je kwaliteiten, laat je niet afschepen met een lager salaris en hou niet je mond als iemand je probeert te overrulen in een gesprek. Want wij zijn feministen, totdat iedereen dat is. En wat mij betreft is dat heel snel.