Anna Karolina #280: de vlucht in de duistere nacht

Ik kijk in de woeste ogen van Iris en zie verdriet en ontreddering. Deze vrouw lijdt, deze vrouw weet niet wat ze doet. Het mes in haar hand trilt en ze smijt het ding, met alle kracht die ze nog in zich heeft, door de ruimte.

'Hoe komen we hier weg dan?'

Ik loop rustig richting het mes en raap het op.

'Hier.'

'Wat bedoel je.'

'Steek me neer. Alleen dan doen ze die deur open.'

'Ben je gek geworden.'

'Steek me neer. Niet door mijn hart natuurlijk.'

'Je bent gek.'

'En jij niet wil je zeggen.'

Haar mondhoek krult een klein beetje omhoog en het sprankje menselijkheid siert haar. Wat deze vrouw allemaal moet hebben doorstaan, daar wil ik niet eens over nadenken. En in wat voor situatie Anna zich momenteel bevindt, daar kan ik al helemaal niet heen met mijn gedachten. Ik hou mijn adem in en voel het mes in mijn vlees glijden.

Iris begint hard op de deur te bonken en roept om hulp. Binnen een paar tellen gaat het luikje open en vervolgens de deur. Ik hoor gevloek en getier. Mijn lichaam wordt door twee kerels van de grond geraapt en met al mijn kracht duw ik ze, eenmaal rechtop, met hun koppen tegen elkaar. Allebei vallen ze als slecht gepositioneerde dominostenen op de grond.

'Snel. Kom.'

We grijpen allebei naar de wapens van de mannen en rennen eruit. Een lange grijze gang brengt ons bij een deur.

'Zet je schrap. Schiet maar op alles wat beweegt. Hier zijn geen goede mannen.'

Iris knikt en ademt diep in.

Het geluid aan schoten is oorverdovend, ik neem haar bij de arm en sleur haar mee. Ze dekt me. Ik dek haar.

'Daar.'

Een half dozijn auto's in de verte vangen mijn aandacht en ik ren er met al mijn kracht heen. De wond die ze in mijn been heeft toegebracht is ondiep en bloed nauwelijks. Ik kies voor de zwarte Jeep en tot mijn geluk zie ik dat de sleutels er nog inzitten.

'Bingo.'

Simultaan duwen we op het gaspedaal en rijden weg. De geluiden van de mannen achter ons verstommen, en met de lichten uit, begeven wij ons wie weet waarheen, in de duisternis van de nacht.

'Ken jij hier de weg.'

'Wat is hier? Ik heb geen idee waar we zijn.'

'Maakt niet uit. We blijven doorrijden vannacht. Als de zon opkomt zal veel duidelijk worden. We kunnen het ons niet permitteren om gevonden te worden. Als ze ons in handen krijgen na onze actie van zonet gaan we er allebei aan.'

Zwijgend stemt ze toe en we rijden met honderdtachtig kilometer per uur door het dorre landschap. Uren gaan in een slakkengang voorbij. Mijn ogen vallen dicht. We delen een energiereep die we vinden in het dashboardkastje en een halfvol flesje water. Iris verkleed zich met wat kleding die ze op de achterbank vindt en valt vervolgens in een diepe slaap.

Het heeft iets rustgevends, iets vredigs. De duisternis, de stilte, het niet weten waar je bent en waar je heen gaat. Dan ineens, na uren, verschijnen de eerste oranje strepen aan de lucht. Een schemering. Contouren van gebergtes in de verte en verder niks.

'Iris. Wordt wakker. Iris.'

Ik leg mijn hand op haar knie en zie haar ogen zich langzaam openen. Verschrikt slaat ze mijn hand weg en kijkt naar buiten.

'Ik weet waar we zijn. Daar, voorbij dat bord, daar moet je naar rechts.'

'Hoelang nog?'

'Ik hoop dat je weet wat je doet.'

'Hoelang nog tot we bij Alejandro zijn?'

'Als je geluk hebt een uur, als je ongeluk hebt een half.'

'Geen grappen nu. Je hebt geen idee waar je over praat.'

'Oh, maak je geen zorgen. Ik ben de laatste die grappen zou maken over waar mijn man toe in staat is.'

Wordt vervolgd.