Sexy Time - De yoga-retraite #1: Hier komt gedoe van

'Schiet op babe, straks missen we de boot.'

Joan spreekt me streng toe vanonder aan de trap. Haar woorden echoen door de hal. Waarom ben ik dan ook altijd laat? Alsof ik chronisch altijd een half uurtje extra nodig heb om op tijd ergens aan te komen. Shit, shit, shit. Gelukkig is het een yoga retreat, dus echt flink denkwerk over wat mee moet, heb ik niet. Ik smijt voor het gemak alle yoga pakjes uit mijn lade in de koffer, gevolgd door mijn toilettas. Knoop mijn veters, doe mijn haren in een knot en ren de trap af. Joan staat met twee bekertjes koffie op en top verzorgd beneden. Haar knot zit, in tegenstelling tot de mijne, loeistrak naar achteren getrokken en geeft haar een natuurlijke facelift.

'Hoe lang weet je al dat je vandaag om 07:00 klaar moet staan?'

'Jahaa.'

We stappen in haar mini er rijden vol gas richting Harlingen. Harry Styles schalt uit haar boxen en ik nip aan de te hete koffie. Joan kijkt om de seconde in haar autospiegel en zet deze constant recht.

'Heb je er zin in?'

'Mwah.'

'Babe, ik weet dat je niks met dit soort groepsactiviteiten hebt, maar geloof me, het zal je goed doen. Je moet wat losser worden. Jezelf openen voor nieuwe contacten. Nieuwe energieën. Kijk wat het allemaal voor mij heeft gedaan. Ik heb me nooit zo goed gevoeld als nu.'

Joan kijkt wederom naar haar spiegelbeeld. Alsof ze bevestiging van haar evenbeeld zoekt voor haar woorden. Sinds een half jaar, na de breuk met haar DJ vriendje Django, gaat Joan iedere woensdag en vrijdag met me mee. Ze houdt van het low key uurtje, waarin ze zichzelf kan zijn, en zonder opsmuk vrijelijk kan zweten, maar volgens mij stiekem nog meer van de verdiende cocktail die ze erna nuttigt aan de bar, terwijl ik braaf aan mijn verse muntthee nip en naar haar verhalen luister.

Toen ze het affiche zag voor de retraite, was het plan al gesmeed. Ze betaalde voor ons beiden, zonder mij daarover in te lichten en heeft het als een vervroegd verjaardagscadeau onder mijn neus geduwd. Ik kon geen kant meer op.

Na iets meer dan een uur komen we aan en snellen ons richting de boot.

'Wow. Wat is dit? Het lijkt wel de Titanic.'

Ik kijk mijn ogen uit. Wat een drukte ook. Ik probeer in de enorme massa gezichten te herkennen van mijn vaste yogaklas, waar ik trouw al ruim twee jaar naartoe ga. Ieder half jaar organiseert onze docent Andreas deze retreat al, maar nooit heb ik het aangedurfd om mee te gaan. Alleen met mijn vertrouwde klasje, dat zou nog acceptabel zijn, maar er schijnen meerdere sportscholen mee te gaan. En om nu tussen vreemden, mijn nog niet perfecte yogastandjes tentoon te spreiden, lijkt me niks. Erger nog; een hel.

'Kom, daar staan Maud en Jeffrey.'

Joan trekt me mee en voor ik het weet zitten we met z'n vieren in de kantine bar van het immens groot vaartuig.

'Wie wil er iets? Warme chocolademelk?'

Joan neemt, zoals altijd, de rol van leider op zich en staat statig op, om zichzelf aan de rest van de kantine te tonen. Ze is prachtig. Haar volle borsten steken als twee stevige meloenen naar voren en rekken haar ivoorkleurige coltrui flink op. Haar hoge taillebroek omsluit haar heupen en ik zou zweren dat ik alle kijkers hoor verzuchten onder haar schoonheid.

'Doe maar een chai latte als ze hebben', zeg ik gesmoord.

'Babe, serieus, dat hebben ze hier denk ik niet.'

Haar blik gaat richting de bar, maar wordt duidelijk afgeleid door iets of iemand.

'Wie zijn dat? Daar bij Andreas?'

Ik draai me om. Een rilling trekt over de lengte van mijn rug. Mijn ogen vallen op twee types die voorovergebogen aan weerskanten naast Andreas zitten en hem beiden iets in het oor lijken in te fluisteren. Een geheimzinning, onwennig gevoel bekruipt me. Ik heb ze nooit eerder in onze klas gezien. Misschien zijn het wel vreemden die hem zonet aangesproken hebben? En dan ineens draaien ze zich beiden abrupt om, en kijken ze me strak in mijn ogen aan. Ze penetreren met hun blik mijn lijf en mijn ziel. Zonder enige aanleiding voel ik een twinkeling tussen mijn benen en mijn borsten.

Er is iets met die twee. Hun blikken blijven gefocussed op mij en beiden krullen hun lippen omhoog in een snode glimlach. Ik bevochtig de mijne en blijf als versteend terugkijken. Alles in de ruimte lijkt ineens verandert van materie. Mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Alsof er zonet een plan is gesmeed, waar ik duidelijk een onderdeel van uit zal maken.

De boot komt in beweging, Joan loopt naar de bar, er is geen ontsnappen meer aan, en instant heb ik spijt dat ik me om heb laten lullen om mee te gaan met deze reis. Hier komt gedoe van en dat voel ik aan mijn water.

Wordt vervolgd.