Huiselijk geweld is natuurlijk een heel zwaar onderwerp, maar toch lijkt het soms een leuk spel: heeft Amber Heard echt alles verzonnen of is Johnny Depp een klootzak? Hele vriendengroepen maakten ruzie over Kamp Depp of #teamamber. Kwaliteitskranten schreven gewichtige analyses, aan de talkshowtafels lieten deskundigen vanuit elke mogelijke invalshoek hun licht schijnen op de zaak. De strijd tussen het powerkoppel was een spektakel, gretig zogen we alle details over hun privélevens op. Het is reality-tv, maar dan op alle kanalen. Want we willen niet alleen weten wat er nou precies is gebeurd, we willen er ook over praten en horen wat anderen denken en vinden.

Het lijkt wel alsof we steeds meer geobsedeerd zijn door beroemdheden. Met de komst van juicekanalen weten we meer van onze sterren dan ooit tevoren. We zijn niet alleen de afnemers van alle roddels, maar dragen er ook actief aan bij. Celebrity’s zijn niet van alle tijden. Vroeger kenden onbekende mensen de namen van hun vorsten en historische figuren, maar niet van de acteurs, zangers of andere mensen die hen vermaakten. De allereerste filmster, zo gaat het verhaal, was Florence Lawrence. In de begintijd van de film werden de namen van acteurs niet genoemd in de credits. Ook Florence niet. Ze stond bekend als Biograph Girl, simpelweg omdat ze voor Biograph Studios werkte. In 1910 wilde een andere filmmaatschappij haar graag onder contract hebben en daarom bedachten ze een publiciteitsstunt. Eerst gooiden ze het gerucht de wereld in dat Florence was overleden na een aanrijding met een tram. Daarna plaatste de filmstudio een paginagrote advertentie met als kop ‘We nailed a lie’, waarin stond dat Florence alive and kicking was. En passant werd ook genoemd dat ze voortaan voor de nieuwe studio werkte. Zelf juice maken dus, om films te promoten. Het was een manipulatieve, maar slimme zet. Florence Lawrence was de eerste actrice van wie de naam massaal bekend raakte en ze werd een begrip in Hollywood.

Het verhaal laat zien hoe de filmster een uitvinding van de filmstudio’s is. De bekendheid van een ster biedt allerlei voordelen. Het financieren van films is een riskante aangelegenheid: geldschieters weten vooraf niet wat gaat floppen en wat gaat toppen. Een grote naam biedt dan een beetje zekerheid. Het publiek weet vooraf niet of een film leuk of goed gaat zijn. De deelname van een ster geeft ook hier een indicatie: o ja, die acteur is leuk of goed.

Fans en haters Overigens zijn roddelrubrieken ouder dan sterren. De eerste ontstonden aan het begin van de negentiende eeuw, toen kranten voor een breder publiek toegankelijk werden en tabloids opkwamen. Daarin verschenen humaninterestverhalen over lokale notabelen, maar ook roddelrubrieken zoals die je kent uit de (uiteraard fictionele) serie Bridgerton. De pers schreef dus al langer over publieke figuren, al waren dat geen entertainers. In die tijd werd daarop neergekeken, in plaats van dat ze werden bewonderd.

Flash forward naar nu. Celebrity’s komen in allerlei soorten: politici, acteurs, muzikanten, modellen, sporters. Ook mensen die – ogenschijnlijk – geen bijzonder talent hebben worden nu beroemd, met als bekendste voorbeeld Paris Hilton. Deelnemers aan realityprogramma’s rekenen op faam en kijken uit naar een carrière als influencer, een beroep dat inmiddels iedereen kent, maar niemand goed kan omschrijven. Celebrity’s zijn bovendien allang niet meer mensen die we bewonderen. Ze worden ook hartgrondig gehaat. De celebritycultuur wordt dan ook niet alleen gevoed door fans en hun liefde voor sterren, maar net zozeer door alle tijd en nijd die antifans erin stoppen. Zelfs als je alleen haters hebt, kun je beroemd worden – denk aan Spencer Pratt van The Hills.