Marloes: 'Het opvoeden is officieel begonnen. Help'

Ik was ze alweer bijna vergeten, die sprongetjes. Toen Kiki net op deze wereld was, zat ik bij iedere onduidelijke huilbui (even voor de duidelijkheid: van Kiki) op die app. Het was heerlijk als er dan een donderwolkje bij de desbetreffende datum stond. Zie je wel. Ze gaat gewoon even ergens doorheen. Adem in, adem uit. Alsof iemand tegen je zegt: niets aan de hand, je doet het prima.

Maar op een gegeven moment wen je aan je leven als moeder, krijg je meer vertrouwen en minder tijd (want weer aan het werk) en dan verdwijnen zulke dingen meer naar de achtergrond. Zoals het strijken van rompers (zijn er serieus mensen die dat na het verlof nog doen?) en gebruiken van deze app als bijbel. Ik heb hierdoor ongetwijfeld al heel wat sprongen gemist. 

Tot afgelopen week. Het begint allemaal als Kiki net hersteld is van haar buikgriep (klik  voor dat horrorverhaal even terug naar vorige week). Kleine Kiki is normaal een bulldozer als het op eten aankomt, maar nu moet ze er weinig van hebben. Een banaan, prima. Een bakje yoghurt, gaat ook nog wel. Maar een boterham? Of warm eten? Ik krijg een hand in mijn gezicht, er wordt heftig met het hoofd geschud en alles wat op haar bord ligt, werpt ze deskundig op de grond. Als ik dan reageer met: ‘Wat is dat nou, Kiki? Heb je geen honger, lieverd?’ Dan legt ze haar hoofd op het blad van haar kinderstoel en zet het op een dramatisch janken. Oké. Ik wist niet dat je boos werd.

Twee dagen lang gooien mijn man en ik het op de buikgriep. Haar maag zal nog wel een beetje moeten herstellen. We geven haar fruit en yoghurt zoveel als ze wil, maar krabben wel even achter onze oren als een banaan in drie happen weg is. Ze komt niet echt over als iemand met een geïrriteerde maag. Maar wat we ook aanbieden, ze blijft het weggooien en huilt dikke tranen van verdriet. Ik overweeg inmiddels de dokter.

Op dag drie komt mijn man met een nieuwe theorie. ‘Houdt ze ons niet gewoon voor de gek? Het lijkt net toneelspelen.’ Ik wuif die hypothese meteen weg. Onze Kiki eet normaal zoveel. Als ze dan toch zou willen toneelspelen, dan ben ik er vrij zeker van dat ze nooit zou kiezen voor het weigeren van eten. ‘Misschien is het een sprong?’ probeert mijn man nog een keer. Weer ben ik ervan overtuigd dat dat niet kan. Sprongen. Dat is toch helemaal niet meer op deze leeftijd? Pff.

Als Kiki ’s avonds op bed ligt, open ik Google. Zou mijn man toch gelijk hebben? Het zou niet de eerste keer zijn. Ik typ '15 maanden sprong’ in de zoekbalk en druk op enter. De resultaten voorspellen niet veel goeds. Woorden als manipuleren en drammen, gemixt met bijvoeglijke naamwoorden als pittig, drastisch en berucht. Voor het eerst in lange tijd open ik weer de ‘Oei, ik groei’-app.

De omschrijving die ik krijg, is een omschrijving van Kiki. Wil alles zelf doen, speelt met emoties, achtervolgt je constant, dramtoneelstukjes: check, check, check en check. Het goede nieuws is dat dit dus schijnbaar een fase is. De app heeft ook nog wat tips: haar uit laten razen, imitaties met haar oefenen, er lekker veel op uit trekken en regels stellen. Ik zucht. Dames en heren, het opvoeden is officieel begonnen. Help. 

Lees hier meer van Marloes Berghege.

Marloes is even op vakantie, daarom lees je op andc.tv nu herhalingen van haar leukste columns.