Hoe is het als een goede vriend, partner of vader een bekende Nederlander is, in een mediastorm terechtkomt en gecanceld wordt? In &C's septembernummer komen vijf naasten aan het woord. Marieke Derksen is de dochter van televisiepersoonlijkheid Johan Derksen.

Marieke (44): 'Hoe het is om de dochter van Johan Derksen te zijn? Ik maak er weleens harde grappen over: Stalin als vader hebben is erger. Nee, serieus: ik weet natuurlijk niet beter. We hebben een goede band, komen niet wekelijks bij elkaar op de koffie, maar bellen regelmatig. Vaak ben ik het heel erg oneens met mijn vader.

Die kaarsrel vond ik heftig. Vrouwonvriendelijk. Ik sprak hem erop aan, belde hem op en zei dat ik het niet handig vond wat hij had gezegd, maar dat wist-ie zelf ook wel. De volgende dag op kantoor gedroegen mensen zich anders. Ze vonden het ongemakkelijk in mijn bijzijn. Iemand was me voor en maakte een grap om het ijs te breken, daarna maakten we het bespreekbaar. Je mag hem de grootste klootzak van de wereld vinden, dan nog kan ik met jou door één deur.

Ik vind mijn vader niet zielig, hij krijgt wat hij verdient: ze maken een programma gebaseerd op harde meningen, het is logisch dat je die ook terugkrijgt. De meeste vrienden en mensen in mijn omgeving kenden Johan al voor zijn bekendheid, ze weten hoe hij in elkaar steekt. We hebben het net zo veel over mijn vader als over iemand anders' vader – gelukkig maar, anders zouden we nog gaan denken dat we belangrijk zijn.

Lees ook: Barny is vriend én steunpilaar van zangeres Anouk: 'Ze heeft schijt aan de mening van anderen'

Als er een grote rel is, speelt die zich met name in de media af. In het echte leven krijgt hij minder haat. Thuis hebben we het er niet veel over. Alle heisa en haat online begrijp ik niet: iemand boycotten, werkgevers bellen, ziektes toewensen. Daarom zit ik nog maar weinig op social media. Laatst kreeg ik een dm: 'Jij zou doodverkracht moeten worden.' Dan weet ik: er is weer wat met Johan. Ik snap niet zo goed waarom ze mij dan moeten hebben, wat heb ik daarmee te maken?

Grappen maken, dat is de manier waarop ik ermee omga. Mijn collega Michel van Egmond zei eens: 'Mariek, jij bent verknipt, bij alles haal jij je schouders op.' Maar dat is volgens mij het enige wat ik kan doen. Mijn rug rechten en doorgaan. De eerste keer schrok ik, maar bij rel nummer vierendertig ben je wel gehard. Zolang het niet om strafbare zaken gaat, maar om een domme fout of mening, denk ik: je moet ook weten wie het zegt. Het is gezond om een gesprek te voeren in plaats van meteen elkaars hersens in te slaan.

Als je het oneens bent, betekent dat niet meteen dat je elkaars vijand bent. Dat vind ik pittig aan deze tijd: iedereen krijgt meteen een label. Iemand 'racist' of 'seksist' noemen werkt niet lekker in een discussie. Dan wil je geen constructief gesprek, dan wil je spuien. Alles wordt meteen zo opgeblazen voordat het wordt uitgezocht. Misschien klink ik naïef, maar ik was verbaasd dat mijn vaders uitspraken zo groot in het nieuws waren, dat zelfs het NOS Journaal erover berichtte en dat ze aan elke talkshowtafel besproken werden. Het lijkt me dat er grotere problemen zijn in de wereld. Al snap ik dat sensatie helaas soms beter scoort.'

Benieuwd naar meer verhalen van mensen die een groot geheim met zich meedragen? Je vindt ze in &C's septembernummer 'Zwaar op je bek gaan' dat nu in de winkels ligt, of bestel 'm online: