Dat er niets mis was met haar neus, lippen, benen, borsten ziet Stephanie Tency achteraf pas. De presentatrice en voormalig Miss Universe Nederland maakte een rauwe docu over haar cosmetische verslaving en hoopt hiermee ogen te openen.

Stephanie (33): 'De eerste ingreep die ik heb laten doen, was een borstvergroting op mijn 22ste. Toen ik wakker werd uit de narcose had ik het gevoel dat er een olifant op me stond. Na de operatie zat er zoveel druk op mijn borstkas door de implantaten die erin waren geplaatst – ik ging van cup B naar C – dat ik moeilijk kon ademen. Na een borstvergroting is het gebruikelijk dat er drains worden aangebracht om het wondvocht uit het operatiegebied af te voeren. Maar omdat ik wondvocht bleef verliezen, moest ik uiteindelijk in plaats van een paar dagen twee weken met deze drains lopen. Al die tijd kon ik niet fatsoenlijk douchen. Ze vergaten vervolgens de knoopjes van de hechtingen – die tegenwoordig oplossen – af te knippen, waardoor zo'n knoopje in mijn linkerborst groeide en is gaan ontsteken. Daarvoor moest ik aan de antibiotica. Ik was verbaasd dat het herstel van een borstvergroting zo pijnlijk was en er zoveel complicaties waren.

Doordat ik nooit iets had gehoord over complicaties of pijn, was ik vrij opgewekt de operatie ingegaan. Ik besloot een borstvergroting te nemen toen ik Miss Noord-Holland was. Ik was in de running voor Miss Universe Nederland en wist dat als ik die contest zou winnen, ik door zou gaan naar de Miss Universe Verkiezing. Dus ging ik me oriënteren: wie worden dan mijn concurrenten? Ik zag Miss Venezuela en Miss Puerto Rico en schrok: mijn concurrenten hadden een enorm vrouwelijk figuur met borsten. Ik had ook een vrouwelijk figuur, maar miste borsten. Althans, ík vond ze te klein, vooral vergeleken met die van hen. Want natuurlijk ging ik vergelijken. In die tijd bevond ik me al in een wereldje waarin vriendinnen op het terras tussen neus en lippen door zeiden: 'Morgen ga ik weer even naar de botoxkliniek.' Alsof het over het halen van een broodje kaas ging.'

Scheef gezicht 'Vanaf ongeveer mijn zestiende draaide eigenlijk alles in mijn leven om mijn uiterlijk. Eerst deed ik vooral modellenwerk, daarna werd ik Miss Universe Nederland. En zoals gezegd dachten ook mijn vriendinnen erg makkelijk over cosmetische ingrepen. Dus dan denk je zelf ook: o, ik ga even m'n borsten laten doen. Niet wetende dat ik er zoveel pijn van zou ondervinden. Ondanks al die complicaties liet ik niet lang daarna ook botox in mijn voorhoofd en fillers in mijn lippen aanbrengen. Ik ben toen zo'n beetje heel Nederland door getrokken voor allerlei cosmetische ingrepen.

Ik ben een soort ervaringsexpert op het gebied van cosmetische klinieken. Ik kreeg destijds veel ingrepen aangeboden. Dat gebeurt aan de lopende band als je influencer of BN'er bent. In de tijd dat ik meedeed aan Miss Universe Nederland tot 2018 kreeg ik veel gratis, maar daarna heb ik er gewoon voor betaald. Dat deed ik omdat het bij die gratis behandelingen zo vaak misging. Ik verdiende genoeg geld om op zoek te gaan naar een goede cosmetisch arts en die operaties zelf te bekostigen. 

Lees ook: Ik was 27 jaar toen ik het advies kreeg om mijn 'aanwezige' voorhoofd vol te spuiten

Na de eerste borstoperatie ben ik nog een keer onder het mes gegaan. De tweede operatie was puur om de oude implantaten in te wisselen voor nieuwe, omdat ik kapselvorming kreeg in mijn linkerborst. Ook onderging ik een neusoperatie, waarvan ik nu oprecht niet snap dat ik 'm heb laten doen. Met mijn neus was helemaal niets mis. Maar op de basisschool zaten gemene meiden die zeiden dat ik een grote neus of grote neusgaten had als ik lachte. Later las ik dit ook weleens online, mensen die maar klakkeloos hun mening gaven over mijn uiterlijk. Dat was dus echt onzin, maar ik heb me daar toch – terwijl ik inmiddels al een stuk ouder was – door laten beïnvloeden.

Eigenlijk zou de arts bij mijn neusoperatie alleen mijn neusbrug iets rechter zetten, maar hij heeft er meteen een wipneusje van gemaakt. Ik heb daar nu spijt van. Ik kan ermee leven, maar ben wel mijn eigen identiteit kwijt. Ook heb ik nog een ooglidcorrectie ondergaan. Vraag me niet waarom. Net zoals met mijn neus was het totaal niet nodig. Ik had ook een tijdje facings over m'n tanden. Ook weer: er was niets mis met mijn tanden, ze waren zelfs mooi en kaarsrecht, het was meer dat iedereen in mijn wereldje facings had. Dat hoorde er een beetje bij. Achteraf gezien was ik ook gewoon zo obsessief bezig met mijn uiterlijk, het kon altijd 'beter en mooier en nog perfecter', althans dat dacht ik. Uiteindelijk is vooral het tegenovergestelde gebeurd.

Toen ik nog jong was, vond ik het te gek dat ik het allemaal gratis kreeg aangeboden. Ik dacht ook helemaal niet na over waar ik terechtkwam. En in mijn geval was dat dus vaak in klinieken waar ze nog niet zoveel ervaring hadden. En daardoor ging er nog weleens wat mis. Zo ging ik een keer naar een kliniek om botox in mijn kraaienpootjes te laten spuiten en om vervolgens naar buiten te lopen met een scheef gezicht… De cosmetisch arts had bij het prikken per ongeluk een spier geraakt waardoor ik een halve gezichtsverlamming opliep. Het leek alsof ik een TIA had gehad. Ik heb nog een halfjaar met een scheef gezicht rondgelopen. Terwijl ik allerlei shoots en opnames had staan in die periode, ik weet nog dat ik mezelf wel voor mijn kop kon slaan, momenten dat ik dacht: Steph, waar ben je in hemelsnaam allemaal mee bezig!'

Proefkonijn 'Toen ik Miss Universe Nederland was, zag ik onder een foto op social media een keer de opmerking: 'Jeetje, ze heeft wel stevige benen'. En later zag ik dat mijn benen bij modellenklussen aan de lopende band werden bewerkt. Dan kreeg ik de foto van de opdrachtgever en herkende ik mijn eigen benen niet eens meer. Het waren ineens slanke lange modellenbenen geworden. Als jonge vrouw ben je heel vatbaar dus ik dacht: ik voldoe dus niet aan het ideaalbeeld?

Toen viel me ineens op dat ik inderdaad stevigere benen had dan de meeste andere missen en modellen. In die tijd was het schoonheidsideaal 'hoe slanker hoe beter'. Ik volgde allerlei diëten, maar in 2020 besloot ik het serieus aan te pakken en liposuctie aan mijn benen te laten doen. Een vriendin van mij werkte bij een kliniek en had me verteld dat de chirurg bij wie ik terechtkwam heel goed was in het uitvoeren van liposucties. Ik heb me verder niet in de procedure van zo'n operatie verdiept, ik staarde mezelf alleen maar blind op modellenplaatjes. Echt, ik keek niet eens of die arts wel goede reviews had.

Lees ook: Melle van Rooijen is de Nederlandse Ken: 'Ik heb alles aan mezelf laten doen, alleen mijn handen en voeten zijn niet aangeraakt'

De operatie was uiteindelijk traumatisch omdat ik alleen een plaatselijke verdoving kreeg en dus volledig bij bewustzijn was. Zo'n plaatselijke verdoving is niet gebruikelijk bij liposuctie, ik heb nog nooit in mijn leven zoveel pijn ervaren als toen. Bij een liposuctie worden vetophopingen permanent verwijderd. De chirurg lasert daarvoor eerst het vet van de onderhuid weg. Vervolgens zuigt-ie met een speciale naald de vetcellen op. Hij doet dit door die naald onder de huid heen en weer te schuiven. De chirurg die mij behandelde, heeft onderhuids schijnbaar te oppervlakkig gelaserd, waardoor ik enorme bloedblaren kreeg en er veel verhardingen in mijn benen ontstonden. Er zijn ook gedeeltes op mijn been waar juist te veel vet is weggezogen, dat zag er niet uit. Uit de binnenkant van mijn benen was zoveel vet weggezogen, dat als je mijn benen aanraakte, je direct mijn spieren voelde. Mijn benen waren veranderd in een hobbelig en bobbelig geheel. Heel lelijk.

Naderhand kwam ik erachter dat ik zijn tweede patiënt was. Ik was gewoon een proefkonijn. Nou kan ik natuurlijk niet zeggen dat-ie niet bekwaam was, maar hij was in elk geval niet erváren. Nu, vier jaar na dato, ben ik nog steeds bezig mijn geld terug te krijgen. Ook wil ik een schadevergoeding voor het ontstane leed. Ik hield twee jaar lang flink vocht vast in mijn benen, dankzij veelvuldige massages heb ik daar nu geen last meer van. Het gaat me niet per se om het geld, maar ik wil dat ze inzien dat ze een fout hebben gemaakt. Ik vind het een zorgelijke ontwikkeling dat klinieken je molesteren en daarna lijken te denken: jammer voor je. Jij wilde het toch graag? En dus leggen ze alle verantwoordelijkheid bij jou. Terwijl het natuurlijk ook de verantwoordelijkheid van de kliniek is. Waar is de nazorg als er iets misgaat? Waarom wordt er geen schuld erkend?'

Mentale klap 'Een bekwaam en zeer ervaren arts bij wie ik naar volle tevredenheid mijn botox en fillers deed, had ik verteld over de dramatische liposuctie. Hij zei dat hij me misschien kon helpen: 'Ik kan kijken wat we van de schade kunnen herstellen.' Wat blijkt? Er bestaan dus fillers voor het lichaam. Hiermee heeft hij de deuken in mijn benen opgevuld. Ook heeft hij met een soort mesje het bindweefsel in mijn benen opnieuw kapot gemaakt, opdat het weer kan herstellen. Die littekens zullen nooit helemaal verdwijnen, maar m'n benen zien er al stukken beter uit dan direct na de liposuctie. Ik kan weer normaal leven.

Een mislukte cosmetische operatie doet mentaal zoveel met je: ik heb me de jaren daarna erg onzeker gevoeld. Ik liep nooit meer met blote benen. Droeg altijd een lange jurk in de zomer. En als ik al een bikini droeg, deed ik er op het strand standaard een sarong overheen. Een bikinifoto posten op socials deed ik zelden, maar als ik het toch deed, dan poetste ik eerst mijn benen glad met een Photoshop-tool.

Niet lang na mijn liposuctie dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik verging zó van de pijn – het was tien keer erger dan na mijn borstoperatie – dat ik dacht: wat doe ik mezelf aan? Hoezo laat ik iemand met een stang onder mijn huid raggen om iets dunnere benen te krijgen? Met alles wat het teweeg kan brengen aan complicaties? Ga maar na: ik kon dagen niet lopen, plassen deed ik in een soepblik omdat ik niet normaal op een wc-bril kon zitten. En poepen kon ik al helemaal niet. Althans, als ik druk zette, voelde het alsof die littekens elk moment uit elkaar konden spatten.'

In een bubbel 'Ik was in die periode enorm trots dat ik het als vrouw rockte: mijn eigen productiebedrijf Tency Productions was succesvol, ik produceerde veel tv-programma's, ik verdiende goed en reed in een mooie auto. Ondertussen zat ik verstrikt in een bepaald wereldje. Als ik terugkijk op hoe ik toen in het leven stond, dan vind ik de Stephanie van toen enorm oppervlakkig. Ik was alleen maar bezig met geld verdienen, met aanzien en met al die ingrepen. Want het kon altijd beter en mooier, dacht ik. Pas tijdens het herstelproces van de liposuctiebehandeling kwam ik erachter dat ik mezelf gewoon aan het mishandelen was. Toen is bij mij het zaadje geplant om te gaan stoppen met al die cosmetische operaties. Ik stond totaal niet dicht bij mezelf. Ik was eerder een soort avatar. Want ik had alleen maar mensen om me heen met zulke lippen, enorme jukbeenderen en een glad voorhoofd. Nu denk ik: al die meiden leken op elkaar, maar als je er zelf deel van uitmaakt, zie je dat niet. Ik zat echt in een bubbel. Het was zo leeg allemaal. Alsof het daarom draait in het leven.

Diep vanbinnen had ik liever dat mensen zouden zeggen: 'Zij heeft een mooi karakter en heeft een verhaal te vertellen.' Ik realiseerde me dat ik iets wilde uitdragen. Misschien zelfs een voorbeeld voor iemand wilde zijn. Ik was altijd met de buitenkant bezig, totaal niet met de binnenkant. Ik ben trots op de persoonlijke ontwikkeling die ik sindsdien heb doorgemaakt. Ik heb heel veel intense therapiesessies gehad omdat ik wilde ontdekken waar mijn drang naar perfectie vandaan komt. Tijdens die gesprekken gingen we onder meer terug naar mijn jeugd. Ik wilde weten wie ik was. Wat waren mijn passies?

Lees ook: Pestkoppen krijgen nu gewoon een groene kaart om door te gaan

Nou, ik was een echt paardenmeisje. Ik stond altijd in de stallen mest te ruimen en de paarden te borstelen. Ik was sportief, deed aan schaatsen en was meer een tomboy dan een meisje-meisje. Om dat meisje van vroeger 'te zien', vond ik confronterend en pijnlijk. Ik was haar gaandeweg duidelijk kwijtgeraakt. Ik leek in niets meer op haar. Toen ik me dat realiseerde, werd ik erg emotioneel. Misschien omdat ik wist dat dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd, mijn onzekerheid hebben getriggerd. En dat daar die drang naar perfectie vandaan komt. Ik droeg als meisje een bril en een enorme buitenboordbeugel met zo'n kapje op mijn hoofd. Ideaal pestmateriaal waardoor ik vaak 'paardenbek' naar mijn hoofd gegooid kreeg.

Verder was ik altijd verliefd op knappe jongens in mijn klas die voor mij onbereikbaar leken. Mijn eerste kus was geen leuke ervaring, want de populaire jongen met wie ik had gezoend, ontkende het daarna glashard: 'Denk je nou echt dat ik jóú wil kussen? Ik heb al een vriendinnetje!' Ik ben daar op dat moment verder niet meer mee bezig geweest, maar toen ik in die therapiesessie terugkeek op mijn jeugd, besefte ik dat dit soort gebeurtenissen wellicht meer impact kunnen hebben dan je zelf denkt. Omdat je je als jong meisje gaat vormen en daarmee onzekerheden gepaard gaan. Ik kreeg op school nooit echt aandacht van jongens en als ik die wel kreeg, was het in de vorm van pesten. Misschien dat ik er daarom extra gevoelig voor was toen ik later – toen ik Miss Universe Nederland was – wel volop aandacht kreeg op een positieve manier. En daardoor extra op zoek ben gegaan naar die bevestiging.'

Ongeruste ouders 'In 2019 was ik al begonnen mezelf vast te leggen met een vlogcamera bij alle ingrepen die ik vanaf dat moment deed. Ik ben tv-maker en maakte met mijn eigen productiebedrijf weekend- en reisprogramma's voor RTL, SBS en Videoland. Eigenlijk had ik altijd volop ideeën voor nieuwe programma's en een documentaire over de oorzaak van mijn drang naar perfectie was er daar een van. Juist omdat ik hier een boodschap mee wil vertellen. KRO-NCRV zag ook het maatschappelijke belang van dit verhaal in. Toen ik van hen groen licht kreeg om een documentaire over dit onderwerp te maken, wist ik dat ik álles wilde laten zien, inclusief de keerzijde van het perfecte plaatje dat influencers – inclusief ikzelf – vaak tonen.

Tijdens het maken van de documentaire kwam ik er ook achter wat ik mijn moeder allemaal heb aangedaan. Zij heeft slapeloze nachten gehad van haar dochter die steeds weer onder het mes ging. Ik heb me nooit zo gerealiseerd dat zij bang was omdat ze wist dat ik weer iets ging laten doen. Ze had me het liefst tegengehouden, maar probeer dat maar eens bij iemand die helemaal in de ban is van haar uiterlijk. Echt verslaafd was ik. Mijn vader vond het ook grote onzin, maar hij dacht altijd: wat moet ik dan tegen mijn dochter zeggen? Hij noemt het trouwens 'plofkopklinieken': 'Ze hebben allemaal dezelfde neus, dezelfde lippen en een enorme kont.'

Toen ik begon te twijfelen of ik niet wat anders wilde met mijn leven, zei hij meteen dat ik weg moest uit dat wereldje. Ik kom nu amper Amsterdam nog in. Ik ga vaak naar Amstelveen, waar ik ook woon en vandaan kom. Ik doe daar nu leuke dingen met mijn zussen, neven en nichten. Ik heb echt afscheid genomen van de levensstijl die ik had ten tijde van mijn operaties en ook van vriendinnen van toen. Mijn familie is mijn alles, dus met hen breng ik nu het liefst mijn vrije tijd door.

Lees ook: Wat nou BBL of borstvergroting? Penisfillers zijn de nieuwe hype

Het maakt mij verdrietig dat jonge vrouwen zich zo laten meeslepen door social media. Zeker als dit ze zo onzeker maakt en ze daardoor van alles aan zichzelf laten doen. Waarom? Waar zijn we eigenlijk in godsnaam mee bezig? De docu voelt voor mij als een levensmissie. Ik móést mijn verhaal vertellen, omdat ik zie wat er gebeurt in de wereld. Alles is zo maakbaar en toegankelijk. Je ziet dat meiden die iets aan zichzelf laten doen steeds jonger zijn. Op TikTok zie ik meisjes van achttien video's maken: 'Ik ga voor het eerst mijn lippen laten doen en ik neem jullie mee naar de kliniek.' Jonge volgers denken: wat mooi, dat wil ik ook.

Ik vroeg me af waarom hier niet meer over wordt gesproken. Het komt weleens ter sprake in een talkshow, maar nooit horen we het verhaal van iemand achter de schermen. Laat ik dat dan maar doen. Het is een maatschappelijk probleem aan het worden en het gaat van kwaad tot erger. Ik wil hiermee een dialoog openen, mensen helpen, dat is mijn belangrijkste doel: mijn verhaal delen met de rest van de wereld. Ik wilde dat de documentaire zo rauw en heftig mogelijk zou zijn. Dat moet wel als je impact wil maken en iets teweeg wil brengen. Anders gaat niemand erover praten.'

Dit verhaal komt uit &C's oktobernummer. Stephanie's documentaire Misslukt is te streamen op NPO start.