Miranda: 'Een voor een sloeg ik alle ramen in. Huilend ging ik daarna los op de lichten'

Miranda (37): 'Mijn man is vorig jaar overleden bij een verkeersongeval. Hij ging 's ochtends naar zijn werk en is nooit meer thuisgekomen. Al vrij snel bleek dat de vrouw die hem had aangereden schuld had en dat mijn man niets te verwijten viel.

Vier weken na het ongeluk kreeg ik van haar een kaartje waar niks in stond behalve haar naam. Alleen verstuurd omdat de politie had gevraagd of ze wel contact had opgenomen met de nabestaanden. Ik keek naar die kaart en werd zo ongelooflijk kwaad dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Stuur dan niks! Ik wilde schreeuwen of iets slopen, maar ik hield me in omdat mijn vijfjarige dochter erbij was. Uit pure frustratie ben ik een paar keer de trap op- en afgelopen. Ik dacht: dit gevoel gaat wel weer weg. Maar woede blijft etteren. Als je er niets mee doet, infecteert het je hele lijf. Ik was altijd moe en viel kilo's af.

'Zolang jouw woede de pijn en het verdriet overstemt, kan ik je niet behandelen,' zei mijn therapeut. Ze stelde van alles voor om mijn boosheid een plek te geven: ga schrijven, de natuur in om te schreeuwen of in een kussen slaan. Maar ik zie mezelf niet schreeuwend in een bos staan. Wat zullen anderen wel niet denken? En schrijven hielp me om mijn gedachten te ordenen, maar de onrust in mijn lijf bleef. Op televisie had ik eens gezien dat er plekken zijn waar je auto's volledig aan gort kunt slaan. Ik wist: zoiets heb ik nodig.

Op de locatie kreeg ik een overall aan en een veiligheidsbril op. Naast me stond een gereedschapskist met knuppels, zagen, bijlen en hamers. Op de achtergrond klonk de muziek van de uitvaart. Samen met mijn zus kalkte ik van tevoren van alles op de auto, vooral scheldwoorden. In mijn fantasie was dit de auto die mijn leven kapot had gemaakt. Als eerste kreeg ik een breekijzer in mijn handen geduwd. 'Begin maar met de ramen.'

Een voor een ramde ik ze kapot. Huilend ging ik daarna los op de lichten. De glasscherven vlogen in het rond. Daarna door naar de autodeuren. Ik bleef maar doorslaan, totdat mijn spieren eigenlijk niet meer konden en toen nóg ging ik door. Tot ik door mijn knieën zakte en intens hard moest huilen. Ik was helemaal op, maar juist daardoor kon ik bij de diepe pijn die verborgen lag onder mijn woede. In de maanden daarna was ik nog steeds boos, maar het voerde niet meer de boventoon.

Soms raak ik weer enorm boos of gefrustreerd. Zeker omdat er nog een rechtszaak loopt en ik steeds weer met het ongeluk geconfronteerd word. Het is niet zo dat ik dan willekeurige mensen ga afsnauwen of een heel kort lontje krijg, maar ik voel de onrust zich weer opbouwen in mijn lijf. Begin dit jaar heb ik daarom met een handzaag een appelboom in de tuin volledig aan stukken gezaagd. Het is hetzelfde idee: met woede als motor fysiek helemaal tot het gaatje gaan. Veel vrouwen vinden dat iets engs of schamen zich voor hun boosheid, maar ik weet inmiddels: juist door het te uiten, kom je er los van en ontstaat er ruimte om verder te kunnen.'