Gabriëlla Amber (29): 'Mensen zeggen weleens: zes kinderen, wat een chaos! Maar ik heb ondervonden dat het met meer kinderen alleen maar makkelijker wordt. Ze vermaken elkaar. Mijn drie bonuskinderen zijn hier om de week een weekend en de helft van de vakanties. Voor die kinderen is dat feest. De jongens gaan voetballen, de meiden springen op de trampoline in de tuin. En ik heb mijn handen vrij. Natuurlijk moet je met een groot gezin soms creatief zijn. De speeltuin, het zwembad, de bios en de supermarkt zijn allemaal op loopafstand. Maar als we een dagje weg willen, moeten we weleens twee keer rijden of hulp inschakelen van mijn ouders, familie of buren. Het scheelt dat ik de buurtmama ben: alle kinderen uit de buurt komen bij ons over de vloer. En als ik een keer een oppas nodig heb, is er altijd iemand uit de buurt die klaarstaat.

Met de klok mee: Rae-Giaïnoëll, Daliyah, Gabriëlla Amber, Kevin, Ray-Jaenoëll, Djévano, Kyé-Shaïyriveäh, Deäno (midden)

Vorig jaar overleed de vader van mijn jongste zoon plotseling. We waren al vijf jaar uit elkaar, maar gingen goed met elkaar om en hij was een vaderfiguur voor mijn andere twee kinderen. Ik was er kapot van. In die moeilijke periode was Kevin er om mij te steunen en om mee te praten. Hij was al jaren een gemeenschappelijke vriend van ons: hij speelde met de vader van mijn zoon in een brassband. Ik kende hem via social media. Kevin kwam steeds vaker over de vloer, kookte voor ons, bracht mijn kinderen naar school en pakte me vast als ik het even niet meer zag zitten. Zo is er tussen ons iets gegroeid dat meer was dan vriendschap. Niet iedereen in onze omgeving snapte dat. Vooral Kevin kreeg veel over zich heen: hoe kon hij met de ex van zijn vriend gaan? Het kwam voor ons ook onverwacht, maar ik zie vooral de mooie kanten. Het verdriet dat ik heb, voelt Kevin ook. Op een andere manier, maar we snappen elkaar. Elke vrijdag bezoeken we het graf, en Kevin vertelt mijn zoontje regelmatig verhalen over wie zijn papa was. Ik ben blij dat ik iemand achter me heb staan die zulke gesprekken ook met hem kan voeren.

Kevin is voor mijn kinderen ook een ouder, terwijl mijn rol tegenover mijn bonuskinderen toch net anders is, omdat zij hier niet altijd zijn. Als ze iets stouts doen, corrigeer ik hen, maar echt straf geven zou ik niet doen. 'Dit gaan we even met papa bespreken,’ zeg ik dan. Of ik bel hun moeder. Toen wij elkaar leerden kennen, had Kevin weinig contact met zijn kinderen en was de band met zijn ex niet goed. Voor mij was het heel belangrijk om dat te lijmen: hij was er tenminste nog om zijn kinderen te zien opgroeien. 'Laat mij anders met haar praten,’ zei ik. Als moeder kon ik me goed in zijn ex verplaatsen. Ik snapte haar verdriet en angsten. Ik ben er trots op dat iedereen nu goed met elkaar omgaat. We kunnen vrijwel over alles praten en rustig een uur bellen. Als we elkaar zien, geven we een knuffel. Ik vind het belangrijk dat de kinderen zien dat wij zonder problemen of gezeur met elkaar omgaan. Dat is het grootste cadeau dat we ze kunnen geven.'