Zion (25): 'Het klinkt lullig, maar toen ik Chantal ontmoette, dacht ik: hé, een jongere versie van mijn moeder. Mijn moeder is blond, mijn zussen zijn blond en Chantal was er in de ogen van mijn achtjarige ik 'net zo een'. Meteen goedgekeurd.

Met onze opvoeding bemoeide Chantal zich nooit zo. Ik denk dat ze dat aan mijn ouders over wilde laten en zichzelf meer als een leuke bonus zag, waardoor er geen frictie was. Ik kan me herinneren dat we een keer met z'n tweeën naar Avatar in de bioscoop gingen. Ik wist hoe ongemakkelijk dat soort plekken voor haar zijn, daar wordt ze veel herkend, dus ik voelde me heel speciaal.

Minder leuk aan dit alles is dat ik elke zondag met tranen in mijn ogen weer naar mijn moeder in Venlo ging, omdat ik mijn vader en Chantal moest missen. Amsterdam-Venlo is te ver om op en neer te gaan voor een kop thee, dus ik heb tijd met hen, en later ook met mijn broertjes, gemist die je niet meer inhaalt. Nu is het andersom: nu woon ik in Amsterdam en is het lastiger om mijn moeder en zusje te zien. Dat is jammer, maar ook een luxeprobleem.

Ik denk dat ons gezin goed werkt omdat we goed communiceren en meteen eerlijk zeggen wat we van iets of elkaar vinden. Als je dat bij de kleine dingen blijft doen, dan wordt iets nooit zo groot dat het ineens ontploft. Zeker Chantal en ik zijn allebei praters. We roddelen ook regelmatig over andere familieleden. Dan wordt niemand gespaard, zeker mijn vader niet. Dus ja, ik denk dat we het goed doen. Al kloten we ook maar wat aan.'