Linda heeft alopecia: 'Mensen vragen soms hoeveel chemo's ik nog moet'

Linda (55): 'Als ik erop terugkijk, had ik eigenlijk als kind al last van alopecia. Toen ik een jaar of tien was, had ik af en toe een kale plek op mijn achterhoofd. Veel zocht ik daar niet achter, want elke keer groeide er weer haar op die plek. Het werd pas echt erg toen ik zes jaar geleden met een heftige burn-out kampte. Op vakantie in Frankrijk ontdekte ik ineens een grote kale plek op mijn achterhoofd. Deze keer ging het niet vanzelf weg, maar werd het alleen maar erger. Ik hoefde maar een borstel door mijn haar te halen en er lieten hele strengen haar los. Twee weken later viel alles uit, inclusief mijn wimpers, wenkbrauwen en al mijn andere lichaamshaar. Met mijn wimpers en wenkbrauwen heb ik een knipperlichtrelatie, die groeien soms terug en vallen weer uit, maar de rest is nooit teruggekomen.'

Lees ook: Na jarenlang klussen verkocht Vera haar droomboerderij: 'Torenhoge offertes, inbrekers, ratten in de muur, elke keer ging er wat mis'

Acceptatie 'Thuis heb ik gelijk een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Natuurlijk schrok ik van wat er was gebeurd, maar ik was niet in paniek. Ik heb de auto-immuunziekte fibromyalgie, dus ik wist zeker dat mijn haaruitval iets met mijn eigen lichaam te maken had. Eigenlijk dacht ik direct aan alopecia. In het ziekenhuis werd ik doorgestuurd naar de dermatoloog die meteen zag dat mijn haarzakjes er niet meer zijn, en ook niet meer terugkomen. Mijn vermoeden klopte: het was inderdaad alopecia. Vanaf dat moment werd ik overspoeld door intens verdriet. Ik was altijd al onzeker over mijn uiterlijk en het helpt dan niet als je ook nog eens zo'n heftige haaraandoening hebt. Het voelde alsof ik niet alleen mijn haar verloor, maar ook een stukje van mezelf.

Het eerste jaar probeerde ik me vooral groot te houden. Ik ging heel stoer met alleen een hoed op de deur uit, maar ik voelde me verschrikkelijk ongelukkig. De reacties die je krijgt helpen ook niet mee. Medelevende knikjes van onbekenden, mensen die vragen hoeveel chemo's ik nog moet... Of ze zeggen dat ze het zo knap vinden dat ik zonder haarstuk de deur uitga. Het is altijd goed bedoeld, maar ontzettend pijnlijk. Mensen zeggen vaak dat ik het 'gewoon moet accepteren', maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het lukt me niet. Ik vind het verschrikkelijk als ik mijn weerspiegeling zie in de douche en 's ochtends grijp ik allereerst naar mijn haarstuk.'

Oma heeft 'toverhaar' 'Toch ervaar ik gek genoeg meer vrijheid nu ik het mezelf toe laat om een hekel te hebben aan mijn alopecia. Het is mooi dat anderen hun kale koppie wél omarmen, maar dit gevoel mag er ook zijn. Niemand bepaalt hoe ik ermee omga, alleen ikzelf. De eerste keer dat ik een haarstuk op maat liet maken bij Jennifer Hoeve - waar ik nu sinds drie jaar ambassadeur ben - voelde ik me eindelijk weer een beetje de oude Linda, maar dan met dikker en voller haar dan ik ooit heb gehad. Haal ik er toch nog een klein voordeeltje uit. Als ik positieve reacties krijg op mijn haarwerk voel ik me ook een beetje trots. Wanneer mijn fysiotherapeut of een nieuwe tandarts bijvoorbeeld zegt dat ze echt niet hadden verwacht dat dit niet mijn eigen haar is. Mijn kleindochter zegt altijd liefkozend dat oma 'toverhaar' heeft. Dat vind ik ook een mooie term.

Ondanks dat ik niet het type ben dat haar alopecia volledig heeft omarmd, heb ik er wel lessen uit gehaald. Het heeft me laten zien dat je blij moet zijn met wie je bent en wat je hebt. Vroeger was ik altijd aan het zeuren over mijn haar en in de weer met extensions, terwijl ik nu alleen maar kan dromen van mijn oude coupe. Waarom zijn we niet vaker blij met wat we hebben? Hoewel ik er zelf niet even goed in ben, denk ik sinds mijn haaruitval steeds vaker: wij vrouwen mogen wel wat liever en minder kritisch naar onszelf zijn.'