Marieke: 'Het mapje heet 'mannen' en dat dekt de lading perfect'

Bij het inpakken van mijn huis, omdat ik ben gaan samenwonen met mijn vriend, kwam ik een mapje met oude columns tegen. Nooit gepubliceerd. Het mapje heet 'mannen' en dat dekt de lading perfect. Ze gaan over de dates en onenightstands die ik rond mijn 25ste had. Toen ik ze aan het lezen was, bekroop me weer het gevoel dat ik had toen ik ze schreef. Het leek alsof ik alleen maar stuitte op mannen met bindingsangst. Ik hoopte op meer, maar kreeg vaak minder. Het maakte me onzeker en cynisch. Toen ik voor de zoveelste keer een blauwtje liep, heb ik mijn laptop gepakt en in een paar honderd woorden mijn frustratie geuit. Het hielp. In het mapje zitten elf verhalen. Boven elk verhaal staat een jongensnaam. Het eerste heet Bart. Nooit geschreven om afgedrukt te worden. Maar ja, nu het eenmaal boven water is... Komt het: Ik kende Bart van café Bosco. Ik ontmoette hem toen ik daar op het terras zat. Als ik naar de wc moest, lette hij op mijn laptop. Moest hij, dan waakte ik over de zijne. Bart was vrolijk, sociaal. Drie weken later zaten we aan de koffie in het kroegje bij hem om de hoek. Zijn idee.

'Ik woon hier twee minuten lopen vandaan.''Grappig, ik ook!''Wil je nog een koffie?''Doe maar een wijntje.''Ik zit in advertising.''Leuk, heb ik ook een tijdje gedaan.''Jij nog een wijn? Neem ik nog een biertje.''Lekker!''Rome, ik hou trouwens van Rome.''Dat meen je niet! Rome is echt mijn all time favorite city!'

Achttien uur later zaten we samen in het vliegtuig. Zijn idee. Tijd om na te denken over mijn opgeduikelde reisgenoot had ik niet. We waren opeens daar. We waren opeens 'we' omdát we daar waren. We slenterden door de stad, aten bollen mozzarella en kletsten over Harry Mulisch' 'De ontdekking van de hemel'. Mijn favo boek dat hij nooit had gelezen. Op de laatste dag, onder een parasol in de regen, hadden we het over 'ons'. Mijn idee. Bart, met zijn 35 jaar nog steeds doodsbang om zich te binden, liet het eenmaal thuis afweten. Het vaste patroon. Ik kreeg steeds minder appjes. Toen ik toch nog een avond bleef slapen, zag ik 'm liggen: 'De ontdekking van de hemel', die ik als verrassing bij hem in de brievenbus had gedaan. Het handgeschreven briefje met 'Dankjewel voor het fijne weekend' er nog in. Dat ik erna niks meer van hem hoorde? Dat was zijn idee. Nu ik het zo teruglees, denk ik: joh, die Bart, die was just not that into you. Maar toch weet ik dat ik me destijds gekwetst voelde, onzeker. Maar goed, dat was toen en nu is nu. De columns zitten onder in een verhuisdoos met het label 'vroeger'. Weggestopt op de vliering van het huis waar ik woon met de leukste man (die wél terugappt).

Deze column is ook te vinden in &C's meinummer 'Kom maar op met het Songfestival', dat hier te koop is.