Malou: 'Drie smerige pro-life hyena's omsingelen mij en m'n vriendin'

Alsof ik een nieuwsbericht uit 1970 lees proest ik mijn elitekoffie over de zojuist opengeslagen krant. De koffietent waar ze zich content genoeg voelen om vijf euro voor een bak dierloos gemolken cappuccino te vragen heeft geen muziek aan staan waardoor mijn verbazing de ruimte wordt ingezogen. 

Lees ook: Malou: 'Zij is verliefd op zowel haar vriend als haar vriendin'

'Pro Life zorgverzekering richt zich op klanten die bewust niet willen meebetalen voor zaken als abortus, euthanasie, IVF, geslachtsverandering en bepaalde vormen van anticonceptie zoals de morning-afterpil.'

Deze Pro Life zorgverzekering heeft zich als buitenechtelijke dochteronderneming aangesloten bij mijn zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Een walgelijke omarming. Eerder schreef ik over mijn vriendin de Lieve: ''Als het mij zou overkomen denk ik dat ik dezelfde keuze zou hebben gemaakt. Daar heeft zij nu helemaal niks aan. Ze drukt een kauwgum uit een doorzichtig plastic pakje. Haar handen trillen. We staan aan de overkant van de straat en kijken naar de ingang waar we zo naar binnen moeten. Er staat een groepje van drie personen voor de deur. Twee vrouwen en een man: pro-life hyena's. 'Hier was ik zo bang voor', zegt de Lieve. Wachtend op een prooi blaast de man zijn handen warm. De Lieve blijft stokstijf staan. Ze drukt haar hielen in de grond. Haar hele lijf staat op de rem. Met haar hand trekt ze haar sjaal nog een stukje omhoog. 'We gaan naar binnen', zeg ik en ik haak mijn arm in die van haar. Ik zet het op een lopen, zo hard dat het lijkt of ik haar naar binnen sleur. Zoals verwacht blokkeren de hyena's de weg naar de ingang. Ik voel de Lieve kleiner worden. Haar gezicht inmiddels volledig weggestopt in haar sjaal heeft ze zich aan mij overgegeven. 'Het menselijk leven is een gift van God en moet beschermd worden. Jouw baby heeft al een hartslag!', zegt de man. De drie smerige aaseters omsingelen de Lieve en mij. Hyena's jagen vaak in groepen naar kleine zwakke dieren.'''

Even heb ik oogcontact met een jonge vrouw naast me, ze drinkt muntthee. 

'Mijn zorgverzekeraar werkt samen met Pro Life' zeg ik, waarna ik de uitgeproeste miljoenenkoffie van mijn kin veeg. Ook zij schrikt want ook zij verzekert zich al jaren bij Zilveren Kruis. 'Godverdomme' zegt ze zacht en ik knik. Fijn als mensen vloeken, zeker in stille koffietenten. Alles wat zich in mijn baarmoeder afspeelt, zijn mijn zaken en van niemand anders. Ook dit jaar heeft 'De week van het leven' sporen in de vorm van ongewenste foetus-flyers in de brievenbus, spotjes op radio en hijgende hyena's in de buurt van abortusklinieken achtergelaten. Een verplichte traumatische herinnering voor de Lieve en vele anderen. De intimidatie van die dag is nog steeds voelbaar, ook bij mij. De organisatie die zich daarmee inlaat is een club waarvan ik mij wil distantiëren. 

Lees ook: Malou: 'In Amsterdam zijn kassières net zo schaars als woningen'

'Succes met overstappen' zegt de vrouw wanneer ik opsta. 'Jij ook' antwoord ik. Dan gaat haar telefoon.

'Hey mam, jij zit ook bij Zilveren Kruis, toch?'

Mijn woede maakt een klein moment plaats voor trots. Trots op de vrouw, en misschien ook op haar moeder. Ik denk aan de Lieve en de korte trots verdwijnt als sneeuw voor de zon. Zilveren Kruis & Pro Life. De middeleeuwen, verdomme. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.