Kim: 'Luid gesnotter. Het is mijn klant die instort'

Koffie zetten. Haren vegen. Met een beetje geluk, mag je ook de telefoon opnemen. Het leven van een kappersassistent. Een titel die ik met trots en plezier droeg. Mijn carrière begon allemaal in het hartje centrum van Amsterdam. Het waren pre-coronatijden: de toeristen krioelden voor, door en langs elkaar heen. Zowel buiten op de Dam, als in de salon. Want als je op vakantie bent in onze hoofdstad, breng je blijkbaar een bezoekje aan de kapper.

Lees ook: Kim: 'Jongens, mijn klant wil al wijn. Het is acht uur!'

Ik sta bij de balie als een toerist de salon binnen komt wandelen. Ze heeft donker, lang haar. Ze kijkt me aan. 'Cut.' De planning van de kappers staat ramvol. 'Sorry, we don't have time today.' Een vinger wijst mijn kant op. 'You can do?' O, god. Ik leg haar uit dat ik slechts een assistent ben. Haar Engels is gebrekkig en ze kan of wil mijn antwoord niet begrijpen. 'Please. You?' Haar smekende ogen raken me. Ik haal een van de kappers erbij. Met handen en voeten proberen we elkaar te begrijpen. Ze laat een foto van een vlechtje zien. 'Small ones my head.' Ze maakt van haar vingers een schaar. 'Cut all.' Het is een ingewikkelde situatie, maar mijn collega stemt toe. 'Ga heel haar hoofd maar vlechten, help ik je daarna verder.' Mijn collega loopt weg en ik krijg een brok in mijn keel.

Vanuit de spiegel kijkt ze me met grote angstige ogen aan. Ik probeer haar blik te ontwijken. Haar hoofd zit bijna vol met kleine staartjes waar vlechtjes uitkomen. In mijn ooghoek zie ik een oudere vrouw op ons af komen. 'I'm her mother.' Deze hele situatie is zo vreemd. Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Ze gaat naast ons zitten. Ze legt haar hand op die van haar dochter. Dat ik een extreme versie van Pippi Langkous van haar dochter probeer te maken, lijkt haar de normaalste zaak van de wereld.

Lees ook: Kim: 'Opeens worden we opgeschrikt door een luid gegil'

Ik word plots uit mijn gedachte gesleurd door een luid gesnotter. Het is mijn klant die instort. De tranen stromen uit haar grote, bruine ogen. 'Are you okay? Shall I stop?' Ik kijk haar bezorgd aan. De moeder draait naar me toe. 'She has cancer.' De brok in mijn keel keert terug: 'I'm so sorry.' Haar beverige stem vertelt me dat haar dochter binnenkort chemotherapie krijgt. Ze heeft besloten uit voorzorg al haar haar af te willen knippen. Hier wil ze een pruik van laten maken. Ik kijk naar de vlechtjes en slik. Jeetje.

Ik wil mijn schaar pakken. Plottwist. 'Let me, ok?' Mijn klant legt haar hand op de mijne. Ik geef haar mijn schaar. Trillend pakt ze een vlechtje op haar hoofd beet. Ze zet mijn schaar in haar haar. Ze snikt en knipt. Ik leg mijn hand op haar schouder en neem mijn schaar over. Een piekerig kort kapsel ontstaat. Ik overhandig haar het laatste vlechtje. Ze trekt me naar zich toe, legt haar huilende gezicht op mijn schouders en bedankt me. Ik leg mijn armen om haar heen en laat mijn tranen toe.

Lees hier meer columns van Kim.