Anna Karolina #196: Haat en liefde

'Daan, wat doe je?'

'Je moet rusten, je hebt toch gehoord wat de zuster zei.'

Zijn ogen staan donker en dreigend. Hij praat ineens ook langzamer dan ik van hem gewend ben. 

Lees ook: Anna Karolina #195: Daans wrede plan

'Sinds wanneer bekommer jij je om mijn welzijn? Je hebt tegen me gelogen. Je hebt me doen geloven dat ik mijn kind kwijt was. Dat jij invalide was geworden. Wat heb je nog meer voor me verzwegen in al die jaren dat we samen waren?'

Daan rijdt de rolstoel naar achteren en stapt er langzaam uit. Hij lijkt ineens gegroeid sinds het ongeluk, of het voelt alleen als zo, omdat hij zo dichtbij over me heen gebogen staat. 

'Anna, ik zou maar oppassen met wat je zegt. We zijn getrouwd en volgens mij ben jij degene die hier fout bezig is. Jij hebt seks gehad met een ander. Jij bent degene met een kind in je dat niet van je echtgenoot is.'

Met mijn laatste kracht duw ik hem van me af.

'Houd op. Dat weet ik maar al te goed. Ik weet dat het allemaal mijn schuld is. Ik had nooit met je moeten trouwen. Ik, ik voel me er ook schuldig om.'

 'Ik geloof niks meer wat uit jouw mond komt. Werkelijk waar Anna, ga je nu voor een verliefde tiener spelen! We zijn getrouwd, we hebben beloftes gedaan aan elkaar. En je wilt alles laten vallen voor een domme verliefdheid. Man, als ik iedere keer dat ik dacht iets voor iemand te voelen weg was gegaan bij mijn toenmalige vriendin, of bij jou, nu we toch al zo eerlijk zijn tegen elkaar, dan stond ik hier niet. Maar ik weet dat het slechts tijdelijke gevoelens zijn Anna, geloof me, het is niet echt. Wat je denkt te voelen voor die hele gast, die fucking Damir, dat is niet echt. Hij belichaamt voor jou wellicht een of ander geil type waar je altijd over hebt gefantaseerd, maar je bent een volwassen vrouw nu. Hoe háál je het in je hoofd om seks te hebben de nacht voor je huwelijk?'

'Alsof ik de eerste ooit ben die dat gedaan heeft, man doe even niet zo geschrokken en hypocriet. Als iemand hier een vreemdganger is ben jij het wel.'

'Anna, wel, ik ben wel totaal van mijn stuk. Dit doe je gewoon niet. Ik hou van jou, heb altijd van jou gehouden en heb voor je gekozen. Zelfs nu wil ik voor ons gaan. Zelfs nu je een kind van een ander draagt. Word wakker Anna. We kunnen hier nog uitkomen. Samen.'

'Ben jij helemaal gek geworden? Je denkt dat ik terugga naar jou, de man die ons heeft laten verongelukken, de man die me doodleuk mededeelt dat mijn kindje er niet meer is, de man die me wil doen geloven dat hij niet meer kan lopen. Daan, ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar je maakt me bang als je zo praat en doet.'

'Sorry, dat is niet mijn bedoeling. Ik voel me ook niet helemaal mezelf meer na die val van laatst.'

Ik bijt op mijn lip en krijg bijna medelijden met hem. Ik heb gezien hoe hard Damir hem geraakt heeft, en weet even niks te zeggen.

'Ik laat je nu. Rust alsjeblieft uit en denk goed na over wat voor een toekomst je het kindje wilt geven. Het gaat nu niet meer alleen om jou. Er groeit een nieuw mensje in jou en we kunnen daar samen voor zorgen.'

Lees ook: Anna Karolina #194: De tranen van Daan

Ik voel geen energie meer om tegen hem in te gaan. Ik moet Damir spreken. Hij moet weten dat ik hier lig. Het kan niet anders dan dat hij me al die tijd heeft geprobeerd te bellen. Wat moet hij wel niet denken? De laatste keer dat hij me zag ben ik het huis ingelopen met als doel alle kaarten op tafel te leggen. Dagenlang stilte moet hem zorgen baren. Waar is hij verdomme?

'Hier.'

Daan smijt bij het verlaten van de kamer mijn mobiel op het bed. Ook hier heeft hij dus blijkbaar over gelogen. Al die tijd had hij mijn mobiel gewoon bij zich. Ik grijp ernaar en zie tot mijn grote verbazing geen een gemiste oproep of bericht van Damir.

Wordt vervolgd.Lees hier meer van Anna Karolina.**