Olcay: 'Ik sta op de meest ongemakkelijkste momenten te janken'

Ik probeer het tegen te houden, want het voelt zo ongepast. Maar nee hoor, daar ga ik weer. Ik barst weer in janken uit, terwijl ik in gesprek ben met een superlieve terminaal zieke vrouw. Het voelt alsof ik ermee aan de haal ga. Het is niet mijn verdriet, ik ben niet ziek. Hou op, schreeuw ik in gedachten tegen mezelf. Je helpt hier niemand mee en vooral niet deze leuke mevrouw die je vandaag wil opvrolijken en verrassen.

Betty is terminaal en ze is haar mooie bos met haar kwijt. Hier is ze zo verdrietig over dat een van haar beste vriendinnen mij een mail stuurde met de vraag of ik kan helpen door een mooi haarstuk voor haar te regelen. De vele foto's die volgen van Betty met en zonder haar zorgen weer voor een stortvloed aan tranen. Als ik mezelf bij elkaar heb geraapt, ga ik aan de slag. Een paar telefoontjes later is het geregeld. We gaan Betty verrassen met een mooi haarstuk. Als ze binnenkomt staat iedereen te janken. Opgelucht kijk ik naar de anderen en besef dat dit voor niemand te verkroppen is. Iedereen voelt zich machteloos en wil dat Betty en zo veel anderen blijven leven. 

Tegelijkertijd vraag ik me af waar het is misgegaan met mijn emoties. Jarenlang liet ik geen traan, raakte vrijwel niets mij en kon ik met een stalen gezicht de ergste verhalen aanhoren. Vaak vond ik de tranen van de ander ongemakkelijk. Ik weet niet wat er is. Zou ik met iemand moeten praten? Tegelijkertijd voelt het als een bevrijding, dat huilen. Het ruimt op. Ik denk terug aan de afgelopen maanden en aan de keren dat ik totaal out of the blue een ongepaste huilbui heb gehad. Die keer dat de groenteboer aan mij vroeg hoe het met Ruud ging toen hij de diagnose kanker kreeg en ik als reactie keihard moest huilen, met geluid, en dat ik aan het hoofd van die arme groenteboer zag dat hij direct spijt had dat hij er überhaupt over begonnen was. En dan heb ik het niet eens over hoe stil de rij achter mij werd. Zo ongemakkelijk. Of de keer dat ik huilend tegenover de chirurg van Ruud zat en niet meer kon stoppen.

Ik besluit om een van mijn eerlijkste vriendinnen te bellen. 'Sanne, ben ik nog wel cool? 'Aan de andere kant hoor ik Sanne schaterlachen en als ze eenmaal gestopt is, zegt ze: 'Nee Olcay, jij bent zeker niet meer cool, maar wel veel leuker en herkenbaarder voor andere vrouwen dan voorheen. Je hebt problemen die anderen ook hebben.' Ze vraagt waarom ik dat vraag. Ik leg haar uit wat mijn probleem is. Dat ik dus de hele tijd en op de ongemakkelijkste momenten sta te janken. 'Oh, lieve Olcay, dus je bent ook gewoon mens? Met emoties en empathie. Dingen raken je en je laat de emoties toe in plaats van de stoere chick uit te hangen.'

Eigenlijk had ik al spijt van dit telefoontje nadat ze zei dat ik niet meer cool was. Integendeel, ik ben een huilebalk. Gatver. De tranen schieten weer in mijn ogen.Deze column vind je in &C's septembernummer 'Nu of nooit'.