Hanneke: 'Mijn dochter gaat naar de noodopvang en ik schaam me ervoor'

De dochter en ik zitten aan tafel. Buiten is het nog donker. De koffie pruttelt. De dochter (voor haar overigens geen koffie, mocht u zich dit eventueel afvragen) leunt als een voldragen puber met haar hoofd op haar hand, haar elleboog op tafel, terwijl we ons door de volgende pagina van het lespakket voor kleuters aan het doorwerken zijn. We oefenen sommen, leren letters. Ik heb een aanwijsstok en heb mijn bril opgezet. Ook al is het zwaar, ik zie de dochter stap voor stap vooruit gaan. Ja, kan ik wel zeggen: het is een voorlijk kind.

Who am I kidding?

Qua thuisonderwijs zit de dochter met een boterham met pindakaas erop voor de televisie met pulp erop, en zit ik als een malle alvast vooruit te werken om de eerste batch van dertig toneelstukken van de eerstejaars van Creative Writing op Artez op tijd te kunnen lezen en te beoordelen. Het is in ons huishouden al zó ver dat de dochter onlangs op de vraag 'Ben je lekker aan het tekenen?' antwoordde met: 'Neehee, ik ben aan het wérken.' Want dat is wat ik de hele dag roep: 'Ja, nee, we gaan zo iets doen, maar ik moet eerst nog even wat wérken.'

Klaag ik dat ik moet werken met een kleuter aan mijn been? Who am I kidding?

Morgen gaat de dochter dus naar schóól, waar ik tegenop zie omdat ze zo ongeveer het enige kind op school is, dan. Maar vooral: noodopvangschaamte. Staat dat al in de Van Dale? De vorige lockdown was ik zó stellig dat het belachelijk was om je kind in deze tijden weg te brengen, maar nu staat iedereen er schijnbaar anders in, want vriend A. – die niet in een dorp woont – appte zojuist het volgende: 'Wij krijgen de hele tijd urgente mailtjes of mensen echt wel noodopvang nodig hebben, want het is drie keer zo druk als tijdens de eerste lockdown.' Dat is hier in het dorp blijkbaar anders, maar toch.

Wat ik wel weet is dat de echtgenoot in de zorg werkt en dat ik voor mijn uren als docent haar naar school breng, twee dagen in de week, want ik ga niet meer zoals in april twee dagen in de week de dochter voor de tv zetten met een bak popcorn en een glas ranja om maar te vergaderen of lesgeven of beoordelingen te schrijven.Maar ik schaam me er wel voor. Is dat gek?

Nu ja, de dochters beste vriend G. komt woensdag de hele dag hier, om zijn ouders ook wat rust te geven tijdens het werk. Heb ik nu al zin in: dus ik ga even een aanwijsstok frezen in de schuur, mijn bril afstoffen en een stickerschema maken voor die twee dekselse kleuters. Even mijn schuldgevoel afkopen met het uitwerken van een lespakket voor kleuters.