Hanneke: 'Kinderen zijn klootzakken'

'En? Hoe gaat het?''Wel goed.''…''…''Kom, vertel op. Wat is er?''Nou ja, ik heb eigenlijk een hele lijst.''Dat is toch niet erg? Vertel op.''Maar jij zei dat ik niet zo negatief moest doen.''Nee, toe: doe lekker negatief. Ik zit al een hele week thuis met een kleuter. Ik vind alles leuk nu. Ook gezeik. Alles wat geen My Little Pony is vind ik op dit moment interessant.'

'Ik ben te dik, ik ben moe, de zoon gaat steeds op de grond liggen schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt, hij gooit zijn jas op de grond, beweert bij hoog en laag dat hij zijn schoenen niet zelf aankrijgt, hij lust niks, hij wil altijd iets anders dan dat ik wil en hij is ondankbaar. Hij durft ook niks, zegt-ie. Ik geloof hem niet eens meer. Pas riep ik tegen ‘m dat-ie moedig moest zijn. Moedig! Ik riep dat! Ik ben zelf niet eens moedig! Ik wil alleen maar op de bank liggen en televisie kijken! Moedig. Pff.''Kan hij zijn schoenen niet zelf aan?''Dat kan hij dus wel! Toen het sneeuwde en hij niet naar buiten mocht omdat we gingen eten, nou, toen kreeg-ie ze prima zelf aan. Supersnel ook nog. Ik draaide me om om een fles wijn open te maken en hup: hij stond buiten met schoenen aan, en jas dícht. Zelf gedaan!''O, wíjn.''Ja, ik heb ook zin in wijn.''Hoe laat is het?''Half vier.''Oké, nog even volhouden. Nog een half uurtje.'We zuchten.'Maar vooral dat ondankbare, dat zit me nog het meest dwars. Ik hoorde hem pas tegen de juf zeggen dat we helemaal geen speelgoed thuis hebben en dat hij alleen maar twee houten planken in de tuin heeft om te doen alsof hij een speelhuisje heeft. HIJ HEEFT EEN KNEITERDUUR SPEELHUISJE IN DE TUIN EN VOOR EEN FORTUIN AAN DUPLO! En dan heb ik zijn lievelingseten gekookt en dan zegt-ie dat-ie geen honger heeft.''Kinderen zijn klootzakken.''Kinderen zijn klootzakken, ja.''Maar mag ik iets zeggen?''Ja?''Volgens mij zijn alle kleuters zo. Hangen hun jas niet op, marchanderen zichzelf onder elk klusje uit en vinden het allemaal heel normaal dat elke dag het eten op tafel verschijnt.''Ja, maar een kleine dankjewel mag toch wel?''Wij verplichten de dochter daar toe.''Tot wat?''We laten haar ‘dankuwel lieve moeder voor uw eindeloze moeite om deze voedzame maaltijd aan mij voor te schotelen’ zeggen voordat ze van tafel mag.''Dat meen je niet.''Wel. Dat moet ze echt zeggen. Het liefst met een bekakt accent, als een Kinderen-voor-Kinderen-kind uit de jaren tachtig.'

'Niet.''Wel.''Ze is vier!''Ze heeft ook geen idee wat ze zegt. Maar goed, mogen wij ook eens ergens wat lol aan beleven? En dan krijgt ze ook applaus, hoor!''Goh.''O, ze mag ook niet zeggen dat ze het eten vies vindt. Pas als ze zelf gaat koken, dan mag ze zeggen dat iets vies is. Voor die tijd is het roeien met de riemen die je hebt. Echt hoor. Geen gezeik aan mijn eettafel.''En is zij dan wel dankbaar door dit alles?''Nee, natuurlijk niet, joh. Het is een kleuter!''O ja.''…''…''Hoe laat is het?''Vijf over half vier.''Zullen we het gewoon afronden naar vier uur?''Ja! Goed plan!'