Chantal Janzen: 'Dankjewel dat ik je mocht leren kennen, lieve Kiki'

Lieve Kiki. 

Dit is zo'n editorial waarvan ik hoopte hem nooit te hoeven schrijven. Ik ben bang voor de woorden, voor de zinnen, voor het schrijven van jouw naam. En nu huil ik. Kiki. Je bent er niet meer. Je bent zestien geworden. Zestien jaar, verdomme.

In de zomer van 2019 constateerden ze in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht dat je leverkanker had. Ik kende je toen nog niet, maar ik kreeg van álle kanten ineens de naam 'Kiki' te horen. Via social media, mijn management en zelfs via een van m'n beste vrienden. Alle berichten hadden dezelfde strekking: Kiki wil je ontmoeten. Ik krijg vaak vragen zoals deze en die kan ik helaas niet altijd waarmaken, maar de ontmoeting met Kiki kwam er.

Op 10 september 2019 zagen we elkaar voor het eerst. We knuffelden, we kwamen erachter dat we allebei een liefde voor gekleurde sokken hadden, ik ontmoette je ouders Susanne en Maarten en je zusje Anouk en we hebben vooral veel gelachen. Je zei na één minuut al tegen me: 'Ik ben trouwens geen gekke fan van je, hoor, ik vind het gewoon zo gaaf wat jij doet, precies dát wil ik later ook doen.' Nog niet eerder had ik zo'n innig contact gehad en gehouden met een kind uit het Prinses Máxima Centrum.

Waarom met jou dan wel? Tja, hoe ontstaan vriendschappen? Soms ontmoet je iemand op wie je gesteld raakt. Ik herkende ook veel van mezelf in jou. Een meisje met een liefde voor musicals dat zelf het liefst in het theater stond, uit een Limburgs dorp, nuchter maar ambitieus, realistisch maar ook een enorme dromer. Ons contact werd steeds hechter. Je werd mijn kleine vriendin en jij noemde mij 'm'n liefste tante uit Amsterdam'. Ik deelde werkdingen met je omdat ik het leuk vond om te horen wat je ervan vond. Zo was je de eerste die mijn jurken voor het Songfestival zag. Ik zocht je nog een paar keer op en toen je ontslagen werd uit het centrum ging ik naar je huis in Venray. Dat je niet meer in het Máxima lag, had alleen geen goede reden. Je was uitbehandeld. Een shock. Dit kon niet. Kinderen mogen geen kanker krijgen, laat staan het nieuws dat ze niet meer te behandelen zijn.

Lieve, grappige, stoere, talentvolle, unieke, kleine vriendin Kiki. Ondanks corona heb je nog veel dingen van je bucketlist af kunnen strepen. Maar zo hoort het niet te gaan. Zo.hoort.het.niet.te.gaan. Je bent maar zestien geworden, en dat kan ik nog steeds niet verkroppen. Je wilde nog heel graag samen een video opnemen voor het gala van het Prinses Máxima Centrum in Carré. Je zei: 'Dat ga ik halen, daar ga ik bij zijn.' Je wilde zó graag je verhaal doen, aan de ene kant om aandacht te vragen voor het Máxima, en dan vooral voor al die lieve mensen die jou zo goed hebben verzorgd, maar aan de andere kant ook om in Carré te 'staan'. En dat snapte ik, dat gevoel, dat je als artiest daar op dat legendarische podium wilde staan. En daar had jij ook moeten staan, in een mooie rol met je nog mooiere stralende ogen. Want stralen, dat kon je als de beste.

We namen alvast een interview voor het gala op bij jullie thuis, en je ouders en zusje keken enorm verbaasd. Je was toen namelijk al zwak, maar elke keer als dat lampje van de camera aanging, ging jij ook aan. Je kon al een tijdje niet meer uit bed komen, maar die middag liep je in je eentje naar het toilet. 'Vitamine C' noemde je mama het, doelend op mij. Ik noem het gewoon 'typisch Kiek', want zo was het. 

Toen we klaar waren met filmen, bleef ik bij je. We aten vlaai, knuffelden en ik mocht naast je liggen in bed. Ik wilde niet beseffen dat dit de laatste keer was dat ik je zou zien. De dagen erna bleef je vragen of het filmpje al klaar was. Maandag 13 juli was het af, diezelfde avond keek je het en de volgende ochtend ben je ertussenuit gepiept. Het moment dat ik het hoorde, zal ik nooit vergeten. Maar weet je wat ik ook nooit zal vergeten? Onze gesprekken, lieve Kiek. Jouw plezier, humor, levenslust, liefde, enorme kracht en vooral je wijsheid. Juist door je leeftijd, je gezonde naïviteit die hoort bij iemand van zestien, heb je me voorgoed veranderd. Door jouw blik op de wereld ben ik zo veel, en met name mijn werk, in een ander daglicht gaan zien. Ik ga meer dan ooit tevoren genieten.

Dankjewel dat ik je mocht leren kennen, lieve Kiki, ôs Kiek, m'n Kiekske, m'n heldin. Dankjewel dat je in mijn hart gekropen bent, want daar blijf je. Ik sluit af met de woorden die ik voor je mocht zingen op je afscheid: Jij woont in mijn hart, heel diep hier in mijn hart, jij woont hier in mijn hart, voor altijd. Dag vlinder, fladder maar mooi om je mama, papa, Anouk, je lieve vriendinnetjes en al je dierbaren heen. En als je een momentje overhebt, fladder je dan alsjeblieft ook even langs bij mij?

Dit artikel verscheen in oktober 2021 in &C's novembernummer 'Rouw op je dak'.