Ona Moody: 'Ik krijg een paniekerig gevoel als iemand vraagt waar ik mezelf over 5 jaar zie'

Piekeren over de toekomst, ik ben vast niet de enige bent die dat doet. Wat is de volgende stap? Hoe gaat mijn leven er uiteindelijk uitzien? Wanneer ga ik mij écht steady voelen in wat ik doe? Allemaal vragen die er zijn, en waar ik nog geen antwoorden op heb. Maar hoe erg is dat eigenlijk? 

Ik ben van nature een ontzettende overthinker. Dat heeft zo z'n voor- en nadelen. Een voordeel is dat ik goed over dingen nadenk, en dat ik vaak helemaal achter mijn keuzes sta. Maar het is soms ook heel irritant om zoveel na te denken en te twijfelen, want daar kan ik juist weer onzeker van worden. En dat laatste gebeurt dus ook als ik over mijn toekomst nadenk.  Ik krijg altijd een paniekerig gevoel als iemand me vraagt waar ik mezelf over vijf of tien jaar zie. Dan wil ik eigenlijk zeggen dat ik geen glazen bol heb, want ik heb echt geen idee. Ik ben niet iemand die haar hele leven uitstippelt. Je weet toch nooit wat er allemaal gaat gebeuren in je leven. Zo had ik nooit verwacht dat ik in mijn carrière van danseres, naar kraamverzorgster, naar Miss Nederland zou gaan. Het gebeurde eigenlijk gewoon, en ik ben heel blij met hoe dat is gelopen.  Lees ook: Ona Moody: 'Laatst zei iemand tegen me: 'Je bent niet alleen je mentale gezondheid, hè'' Ik denk dat dat paniekerige gevoel van vroeger komt. Als kind was ik een dromer, ik wilde popster worden. Dat was een kinderdroom, want toen ik ouder werd ging ik anders denken. Ik durfde niet meer te dromen, ik dacht altijd meteen dat het toch niet ging gebeuren of dat ik het toch niet zou kunnen. Heel negatief, ik weet het. Maar toen ik afstudeerde van de dansacademie, kwam die vraag weer uit mijn omgeving: 'En nu? Wat ga je hierna allemaal doen?' Voor het eerst had ik geen idee, ik was niet zo bewust met alles bezig en leefde van dag tot dag. Maar na die vragen ging ik toch nadenken en realiseerde ik me dat ik het heel lastig vond om te bepalen wat ik allemaal wilde doen, maar ik durfde dat nooit toe te geven, omdat ik dacht dat ik het moest weten. Nu sta ik daar anders in, ik heb nog twee maanden voordat ik mijn kroon doorgeef aan de volgende miss. Wat ga ik daarna doen? Ik kan weer de kraamzorg in, maar om eerlijk te zijn proef ik op dit moment van een wereldje dat ik ook heel leuk vind. Wat wil ik dan doen? Die vraag krijg ik steeds vaker, en brengt me een beetje terug naar vroeger.  Maar wat is er eigenlijk mis mee, dat je niet weet wat je wil? Ik vind het sterker om te zeggen dat je het niet weet, dan dat je maar iets verzint dat er toch nooit van komt. Ik heb daar nu ook veel meer rust in gevonden, soms moet je gewoon vertrouwen dat het uiteindelijk altijd wel weer goed komt. Er komt altijd wel iets op je pad, zolang je maar doorgaat en nieuwe dingen probeert. Dit zeg ik vooral tegen mezelf, maar als je dit leest en jezelf hier ook in herkent: you're not alone.