Hij in een marineblauw pak. Een jongensachtige twinkeling in zijn ogen. Hij haalt nog even snel zijn hand door zijn haar. Een brede lach verschijnt op zijn gezicht als hij haar ziet aankomen. Hand in hand met haar vader. 'Wat ben je mooi,' fluistert hij. All you need is love galmt over het gazon. Ik zoek naar een zakdoekje in mijn tas. De zon schijnt. Na het jawoord juicht iedereen. Maar zij zien alleen elkaar. Honderden ballonnen vullen de lucht. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Nou, nee. Nog geen tien jaar later is er van dat zoete plaatje niets over. Hij bleek al jaren vreemd te gaan (met zijn ex). Zij gooide hem het huis uit toen ze erachter kwam. Hun kinderen wisselen elke week van huis en hebben alles dubbel, zodat ze niet met zware tassen hoeven te slepen. Ze waren de eersten die besloten er voor altijd een punt ­achter te zetten. En het lijkt ­aanstekelijk.

Het trouwseizoen is in een deel van mijn vriendenkring veranderd in een rouwseizoen. Ongemerkt zijn we in een andere fase beland. Een fase die draait om relatietherapeuten, mediators, advocaten en huilende vriendinnen die midden in de nacht met een koffer voor mijn deur staan.

De verhalen lopen uiteen: de een blijkt dus al die tijd te maken te hebben gehad met een enorme vreemdganger, de ander heeft zelf de spanning buiten de deur gezocht. 'Het niet meer voelen' is ook een veelvoorkomende reden of 'uit elkaar gegroeid zijn na de komst van de kinderen'. Relatietherapie wordt nog wel even geprobeerd, maar meestal vooral voor de bühne. Er is van alles gebeurd waar je als vriendin geen weet van hebt. Maar zodra de scheiding aangekondigd is, komt de grootste bagger naar buiten.

Dat ze al jaren niet meer in hetzelfde bed ­slapen, dat zij haar moeder bij alles om advies vraagt en dat hij 'm amper omhoog krijgt. Ik weet het ineens allemaal. Die 'ander' nog spreken, doe je trouwens niet. Zelfs een appje s­turen op een verjaardag is voorlopig niet meer de bedoeling. Het is een ongeschreven, maar zeer strenge regel die je rond de scheiding niet dient te overtreden. Positieve kanten van de relatie benoemen en de zaak relativeren vallen ook in die categorie.

Ik kijk vanaf de zijlijn toe en staar af en toe naar mijn lege ringvinger. Ik zou best willen trouwen, maar Alwin heeft nooit haast gemaakt om op de knieën te gaan. En het zelf vragen zie ik ook niet zitten. De scheidingsverhalen in onze omgeving hebben mijn kansen niet bepaald vergroot. Maar toch hoop ik ooit nog zo'n witte jurk aan te trekken. En dan volmondig 'ja' te roepen. Want geloven in de liefde, daar begint het allemaal mee. Dus dat blijf ik doen. Ook al geldt 'ze leefden nog lang en gelukkig' uiteindelijk niet voor iedereen.

Lisette geeft vanaf &C editie 10 het stokje over aan een nieuwe columnist.