Op de dagen dat ik mijn vader mis, eet ik veel

Die harde buitenkant in combinatie met die gloeiendhete binnenkant, het kan een mens troosten. Ik weet nog een keer dat ik mijn vader zes loempia’s zag eten op de markt. Ik stond naast hem en had nog nooit zoiets indrukwekkends gezien.

Ik word rustig als ik naar de loempiaverkoper op de markt kijk. Het is een oude man en er staat vandaag een lange rij, maar hij laat zich niet gek maken. Hij is gelukkig. Hij heeft genoeg aan zijn loempia’s en zijn frituurolie. De mensen in de rij zuchten. Ze hebben haast, maar de loempiaverkoper doet niet aan haast. Hij weet dat haast niets meer dan allesoverschatting is. Dan kom je maar te laat op je werk. Werk is maar werk. Er zijn belangrijkere dingen. Loempia’s bijvoorbeeld. En vaders.

Mijn twee loempia’s liggen op een wit servetje. Het zijn net lippen. Ik stift de lippen met chilisaus. Mijn vader kon niet tegen deze saus. Hij kon sowieso niet tegen pittige dingen. Mijn zus kookte vaak en er was een periode dat ze verzot was op cajunkruiden. Ik heb mijn vader nog nooit zo vaak naar de wc zien rennen.

Op de dagen dat ik mijn vader mis, eet ik veel. Hij was dol op eten. Hij was een tevreden eter. Hij kon genieten van een stroopwafel. Hij kon genieten van een krentenbol. Je hebt van die voorverpakte stukken knäckebröd met een soort chemische kaassmurrie ertussen. Dat was zijn favoriete tussendoortje.

Sinds de dood van mijn vader weet ik dat we allemaal maar een tussendoortje zijn. Een simpele versnapering. Iets te eten tussen de maaltijden door. Maar sommige mensen zijn meer dan een tussendoortje. Sommige mensen zijn toetjes. Mijn vader was een toetje.

In de jaren negentig van de vorige eeuw was mijn vader een grote man en mijn moeder wilde hem wat kleiner maken. Ze schakelde Weight Watchers in. Mijn vader ging braaf naar alle afspraken. Tot die ene dag. Er was circus op het Stadionplein. Olifantendrollen naast de tramhalte. De circustent stond naast de Febo. Mijn zus zag hem staan. Onze vader trok een kroket uit de muur. Mama liep op hem af en tikte hem op zijn schouder. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze woedend. Hij stopte met kauwen en ik kon hem zien nadenken. Toen gaf hij mij een knipoog. ‘Ik werk als clown in het circus.’ ‘Eerder als olifant,’ lachte mijn moeder.

Op de dagen dat ik mijn vader mis, eet ik een hamburger. Ik eet steeds minder hamburgers. Hij is er al twee jaar niet meer. Nog even en ik heb geen eten meer nodig als ik hem mis. Dan is het missen alleen genoeg. Dan is het: op de dagen dat ik mijn vader mis, mis ik gewoon mijn vader.