Verliezen betekent dat het beter kan

Column

Verliezen betekent dat het beter kan

Hila Noorzai
Door

Hila Noorzai

Gepubliceerd op

4 oktober 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Aisha Zeijpveld

Gepubliceerd op

4 oktober 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Aisha Zeijpveld

Ik kan slecht tegen mijn verlies. Al van jongs af aan. Of het nou gaat om een spelletje monopoly of om een sportlesje waar ik graag net iets harder ga dan de persoon naast me.

Dat is er met de paplepel ingegoten tijdens mijn tienerjaren, toen ik aan wedstrijdzwemmen deed. Na een slechte wedstrijd kreeg ik van mijn ouders heus een schouderklopje en een ‘Je hebt je best gedaan’. Mijn trainer was anders, die vroeg vanonder zijn grote snor mompelend wat er misging.

Verliezen betekent dus dat het beter kan. Tegenwoordig probeer ik daarin meer te schipperen. Altijd eerste willen zijn, is vermoeiend. Voor mij en voor de mensen om me heen. Of dat me lukt, is een tweede. Iemand vertelde me laatst dat hij me had omschreven als een strebertje. ‘In de meest positieve zin van het woord’, zei hij er snel achteraan toen hij mijn kop zag. Ik schaamde me een beetje, maar kon er ook niets tegenin brengen. Bij mijn vorige werkgever maakte ik er zelfs een serie over: Hila wil winnen. Dat resulteert erin dat ik nog steeds, tot mijn spijt, op het internet te vinden ben als volwassen vrouw met een zeemeerminstaart aan.

Volgens een wetenschappelijk artikel is willen winnen makkelijk te verklaren aan de hand van de evolutiebiologie. Verliezen in de natuur betekende dat je harder moest rennen voor je volgende maal. Anders bleef je honger houden. En ging je dood. Nu hoeven we tegenwoordig niet meer in het wild ons eigen eten aan een spit te rijgen. Dus stonden bij hetzelfde artikel tips. Stel haalbare doelen. Ga er niet van uit dat je moet winnen. Zo goed mogelijk presteren kan ook een prima doel zijn. Fijn. Dat is concreet. Daar kan ik wat mee.

Met dit in mijn achterhoofd onderging ik vrijwillig een marteling bij mijn nieuwe sportschool. Ik sportte al drie keer in de week, dus die les met gewichten, Crossfit, moest ik vast ook kunnen volhouden. Dacht ik. Toch? Boy, was I wrong. Al weken achter elkaar was ik als laatste klaar met de oefeningen. Laatst begonnen ze me, op het eind, collectief aan te moedigen. Juichend en klappend. Terwijl ik zwaar hijgend solo aan de sit-ups zat. Ik wist achteraf niet of ik daar heel hard om moest lachen of om moest huilen. Maar toen hadden we het ergste nog niet gehad. Dat kwam de keer erna.

Ik ben toen namelijk ingewisseld. Je leest het goed. Ingewisseld. Mid-work-out besloot mijn trainingsbuddy het programma plotseling met een ander af te maken. Ze stond ineens aan de overkant. Met een ander. En ze kwam niet meer terug. Stilzwijgend heb ik de training alleen afgemaakt, terwijl ik als een mantra herhaalde: je hoeft niet de beste te zijn. Zo goed mogelijk is ook prima.

Ik weet heus wel dat hier een enorme paradox in zit. Want echt tegen mijn verlies kunnen... Dat zou betekenen dat ik afscheid moet nemen van deze gym, in plaats van elke week overdonderd op de fiets te zitten. Maar daar, ik vul ‘m zelf maar in, ben ik toch net iets te veel een strebertje voor.

delen
Hila Noorzai

Hila Noorzai (30) is presentator en radio-dj. Ze woont samen in Amsterdam en schrijft elke maand in &C the magazine over alles waar ze tegenaan loopt in het leven.

Meer van deze auteur