Ik doe het best aardig, maar volwassen voel ik me niet

Dat koppelde ik vroeger aan de gedachte dat ik dan een mevrouw zou zijn, met een man, een kind, een huis, een plek onder de zon… Nu doe ik het best aardig met dat huisje, boompje (telt een halfdode plant op het balkon?), beestje(s) en een leuke man. En zelfs mevrouw kan ik afvinken, als ik de vakkenvuller in de supermarkt moet geloven. Maar ik ben niet getrouwd en ik heb ook geen kinderen. Ik heb een leuk leven. Maar volwassen? Zo voel ik me niet. Ik voel me vooral ouder.  Dat merk ik aan mijn stofwisseling, die niet meer is wat het was. Drie keer in de week pizza naar binnen werken kan niet meer, dat slaat op m’n heupen. En om in conditie te blijven moet ik van mezelf ook drie keer in de week sporten. Maar waar ik ouder worden vooral aan merk? Mijn gezicht! Het duurt ‘s ochtend steeds langer voordat ‘ie wakker is. Ik ben al begonnen met Jennifer Anistons ice water facial (googel maar eens). Elke ochtend sta ik lekkend in de badkamer met een blok ijs over mijn gezicht te rollen. 

Dat allemaal volledig loslaten kan ik niet, want ik presteer beter als ik lekker in mijn vel zit. Maar goed, dat is allemaal fysiek. Mentaal voel ik me nog jong. Of nou ja, kijk, als het gaat om prioriteiten stellen, dan kan ik dat wel. Keuzes maken, verantwoordelijk gedrag vertonen. Als ik doordeweeks een borrel doen niet trek omdat ik het twee dagen erna nog voel, dan maak ik de keuze om dat niet te doen. Dat lijkt me toch een soort teken van volwassenheid, toch? Wanneer geeft men zichzelf überhaupt de titel volwassen?

Volgens een Belgisch krantenartikel schijnen er vijf mijlpalen tot volwassenheid te zijn: een opleiding afmaken, uit huis gaan, financiële onafhankelijkheid, een huwelijk en kinderen. Dan scoor ik maar twee op de vijf. Vriendinnen van mij scoren hoger. Neem nou de mijlpaal kinderen krijgen, want daar ontkom ik de afgelopen maanden niet aan. Baby’s poppen er links en rechts uit. Ook niet gek als je naar de statistieken kijkt. De gemiddelde leeftijd waarop een vrouw in Nederland haar eerste kind krijgt is dertig. Dat houdt in dat op elk dertig-diner waar ik voor word uitgenodigd, het minimaal een keer gaat over ergonomische draagzakken. Of het kind nu zo groot als een erwt of avocado is. Vreemd genoeg sla ik wel alles op. Zoals dat je maar een keer koffie per dag mag als je zwanger bent. Dat soort feitjes onthou ik. Want ooit, maar niet op mijn dertigste, hoop ik moeder te worden. Als het me gegund is. Dat moet ik er van mezelf tegenwoordig ook bij zeggen. Want ik sla ook op dat dat niet vanzelfsprekend is.

Misschien koppel ik het krijgen van kinderen het meest aan volwassenheid. Omdat het de grootste verantwoordelijkheid is die ik me kan voorstellen. Die mijlpalen zijn dan misschien wat ouderwets, het blijven momenten waarop het leven meer vorm krijgt. Maar daar ben ik, als ik deze column zo lees, al heel bewust mee bezig... Shit. Ben ik stiekem, met dertig, dan toch officieel volwassen?