Er is nog nooit zo goed geslapen in ons huishouden

Column

Er is nog nooit zo goed geslapen in ons huishouden

Hanneke Hendrix
Door

Hanneke Hendrix

Gepubliceerd op

19 december 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Anne Claire de Breij

Gepubliceerd op

19 december 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Anne Claire de Breij

Hanneke moest alleen naar school lopen. Als kleuter al. Dat vond ze voor haar eigen dochter wat ver gaan, maar ze ziet wel iets in die jaren-tachtig-opvoeding die haar gesprekspartner sinds kort bezigt.

'Waar is je zoon nu?'


'Weet je, ik heb geen idee.'


'Geen idee? Mijn dochter is op de BSO.'


'Hij kwam uit school, gooide zijn tas neer en verdween weer.'


'Hoe oud is hij nu?'


'Acht.'


'O, wat heerlijk. Pas was iemand geschokt toen ik zei dat ik mijn dochter van zes eigenlijk best wel in staat vond om alleen van school naar huis te lopen. “Wat als iemand haar ontvoert?!” riep ze.'


'Ik was eerst ook zo, hoor. Een helikopter-ouder… Of een curling-ouder, of hoe dat ook heet. En toen kregen we… Nou ja, allebei een burn-out. Ik liep de hele dag met een huilende peuter en een ander kind in de draagzak, om maar nabijheid te verschaffen en ondertussen smeet ik die kinderen naar mijn man, als hij thuiskwam. En altijd zeuren bij het kinderdagverblijf, wat ook niet zo gek was, want zelf sliepen we helemaal niet, maar daar sliepen ze die ene dag in de week dat ik ze daarheen liet gaan als roosjes. Maar goed, ik dus naar de psycholoog en ik huilen, dat ik een slechte moeder was en dat ik mijn kinderen wel achter het behang kon plakken en dat ik ervoor zorgde dat ze trauma's kregen, begint die psych over mijn eigen jeugd. Lang verhaal kort, ineens dachten mijn man en ik: zo gaan we het doen.'


'Hoe? Hoe gingen jullie het doen?'


'De jaren-tachtig-opvoeding.'


'De jaren-tachtig-opvoeding?'


'Ja, precies. Ik bedoel: mocht jij alleen naar school lopen?'


'Ik ben zelfs nooit gebracht. Als kleuter al niet. Ja, de eerste dag, volgens mij. Verder nooit. Dat vond ik dan wel weer wat ver gaan.'


'Ja, maar toen je in de bovenbouw kwam, op de lagere school?'


'Toen wat?'


'Wat deed je toen de hele dag?'


'In het bos spelen.'


'Ja, precies! Was daar een ouder bij?'


'Nee, natuurlijk niet.'


'Nee! Ineens zag ik het licht. Ik dacht: het is helemaal niet goed voor kinderen om de hele dag aan hun ouders vast te zitten die steeds maar “met zachte en invoelende hand” eigenlijk hun zin stiekem aan het doordrukken zijn. De jaren-tachtig! Ze zoeken het maar uit. Als ik de krant lees, dan lees ik de krant. Als ik slaap, dan slaap ik. 'Staat het huis in brand?' vraag ik dan. 'Ga je dood?' Nou, nee. Dat is nooit. Voor zeven uur wakker? Nou ja, niet mijn probleem. Korte broek in de winter aan naar school? Ja, prima. Eten niet naar wens? Dan niet. Pech gehad. Morgenochtend heb je weer een kans. Spelen in het bos zonder mij? Ja, hoor. Om zes uur eten. Op een boterham met pindakaas. Punt is: er is nog nooit zo goed geslapen in ons huishouden, er is nog nooit zoveel gegeten en de tv heeft nog nooit zo weinig aangestaan.'

'Goh. Wat een goed idee.'

'Dus: wil je koffie?'

'Ja! En als het kan wil ik ook even je krant lezen.'

Hanneke heeft kerstvakantie, dus herhalen we haar meest gelezen columns van het afgelopen jaar. Zoals bovenstaande parel. Maandag 2 januari staat er weer een spiksplinternieuwe column van Hanneke voor je klaar!

delen
Hanneke Hendrix

Hanneke Hendrix (41) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen