Dit is mijn kans, dit zou dé dag worden

Column

Dit is mijn kans, dit zou dé dag worden

Hanneke Hendrix
Door

Hanneke Hendrix

Gepubliceerd op

13 november 2022 om 15:00

Bron / Fotografie

fotografie Anne Claire de Breij

Gepubliceerd op

13 november 2022 om 15:00

Bron / Fotografie

fotografie Anne Claire de Breij

Voordat Hanneke moeder werd, had ze altijd idyllische ideeën over hoe het zou zijn: winter met kind. De praktijk viel ietwat tegen.

Voordat ik moeder werd, had ik altijd idyllische ideeën over hoe het zou zijn: winter met kind. Sneeuwballen gooien, in van die dikke Last Christmas-achtige skipakken door de sneeuw met het hele gezin, wandelingen maken in een wit landschap in de winterzon, kinderen met rode blosjes, knappe moeders in grote houthakkersblouses en wollen laarzen.

Nu heb ik dat beeld best lang kunnen volhouden in mijn hoofd toen ik zelf eenmaal een kind kreeg, want een echte winter bleef lang uit. Mijn dochter werd geboren in een hittegolf, toen we op een ongeïsoleerde bovenwoning woonden. De onderburen begonnen met een verbouwing precies op de dag dat de dochter ter wereld kwam. Met het gevolg dat mijn dochter weinig problemen heeft met hitte en doorgaans door elk luchtalarm heen slaapt. Nu ja, die idylle kon ik wél alvast afstrepen: samen op de fiets in de zomerzon, een kind met een zomerhoedje en een flodderjurkje voorop, moeder met een evenzo flodderig jurkje in diezelfde zomerzon met haar neus in de haartjes van dochterlief. Maar een echte winter? Die kwam maar niet. Tot winter 2021. Het sneeuwde zo hard dat de lockdown nog een dagje werd verlengd omdat de docenten niet op school konden komen. Dit is mijn kans, zo zag ik het voor me, die dinsdagochtend dat de school weer open zou gaan. Ik had ergens een slee, al jaren lag die ergens achter in het schuurtje, ik groef een kinderskipak op uit de kist met gekregen kleren, sloeg nonchalant een meters­ lange sjaal om en stiftte mijn lippen: dit zou de dag worden. Op de slee de dochter naar school brengen, de ultieme winterwonderlandmoederdochterbelevenis.

‘Wat is dat?’ zei de dochter toen we toch wel moesten haasten en ik de slee al vloekend tussen de tuinspullen uit aan het sleuren was. ‘Wat denk je dat het is?’ riep ik, terwijl mijn sjaal verstrikt raakte in iets. ‘Een slee,’ zei de dochter verveeld. ‘Ja!’ riep ik. ‘En moet ik dit echt aan?’ zei de dochter. Ik keek even om, verderop vielen alle fietsen om, mijn sjaal kreeg een ruk. ‘Ja!’ riep ik. ‘Nee,’ zei de dochter. ‘Wel!’ riep ik. ‘Het vriest goddomme.’ We kibbelden wat en mokkend stapte de dochter even later op de slee. Monter trok ik het ding de sneeuwstorm in. ‘Heerlijk, niet?’ riep ik na een tijdje. Er kwam geen reactie. Ik keek om. De dochter zei niks. Onderwijl waaide het nog harder en sproeiden auto’s elke paar meter een mengsel van sneeuw en strooizout over ons heen. Het werd een barre tocht. Eenmaal bij de school klopte ik de dochter af. Ze wist niet hoe snel ze de school in moest komen. Ik zwaaide nog met mijn zeiknatte sjaal. Maar het had geen zin meer. Ik had voor eeuwig een zomerkind vanaf dat moment.

Meer wintercolumns? Shop &C's winterboek nú online

Uitverkocht
7 ,45

delen
Hanneke Hendrix

Hanneke Hendrix (41) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen