Er zijn handelingen die je maar beter niet kunt doen na het poepen

Er wordt drie keer hard op de deur van het vliegtuigtoilet geklopt. Ik doe alsof ik het niet hoor. Misschien had ik toch dat broodje tonijn niet moeten eten op het vliegveld. Maar mijn vader zei altijd dat je voordat je in het vliegtuig stapt moet eten en niet in het vliegtuig. Toen we een keer samen naar Australië vlogen, heeft hij de hele vlucht niets gegeten. Hij at in de vertrekhal een tosti en in de aankomsthal een stuk hartige taart. Tijdens de vlucht, die eeuwen duurde, dronk hij alleen maar water. 

'Hallo, mijn kind moet poepen,' roept een moeder in gebrekkig Engels door de deur heen. 

'Ik doe mijn best, mevrouw,' puf ik.

'Niet waar. Je bent al zes minuten bezig. Ik keek toevallig op mijn horloge toen je langs mijn stoel liep en ik kijk er nu weer op. Bijna zeven minuten,' moppert ze.

'Dit helpt niet, mevrouw. Je bent een soort olympische sport van mijn moeizame reisstoelgang aan het maken. Denk je dat ik dit leuk vind? Dit toilet is ongeveer net zo groot als de geiser in de keuken van mijn moeder. En je bent al de vijfde persoon die klopt, hè? Denk je dat ik enig genot uit deze situatie aan het halen ben? Denk je dat ik aan het genieten ben? Ik heb iets verkeerds gegeten op het vliegveld en daarom ben ik nu vrijwel al mijn organen aan het uitschijten op een minitoilet. Serieus, mijn schoonmoeder heeft plantenbakken die groter dan deze ruimte zijn.' 

'Minder praten, meer poepen. Als mijn zoon in zijn broek poept, is onze vakantie verpest. Begrijp je dat? Mijn zoon is tien jaar oud. Dit zou zijn leven kapotmaken. We moeten nog ruim een uur vliegen. Dan zit iedereen in zijn lucht. Dat is iets wat onherstelbare schade aanricht. Dus schiet op. We zijn maar een gewoon gezin. We hebben helemaal geen geld voor kinderpsychologen.' 

'Oké, oké, ik ben al aan het vegen. En ik ben nog niet klaar. Begrijp je dat? Ik ben voorbarig aan het vegen voor jouw zoon. Zo ben ik. Ik ben een goed mens. Een goed mens met erbarmelijke darmen.'

Ik trek door en was mijn handen met zeep die nergens naar ruikt. Dan duw ik vol tegenzin de deur open. De moeder kijkt me aan en zucht de moeder der zuchten. Haar zoon snelt met een rood aangelopen gezicht langs mij. Ik wil met mijn hand over zijn bolletje gaan, maar er zijn bepaalde handelingen die je maar beter niet kunt doen na het poepen. De schedel van een vreemd kind aanraken is daar ongetwijfeld één van. De stewardess met wie ik voor de vlucht nog fenomenaal aan het flirten was, staat in het keukentje naast het toilet. Ze heeft alles gehoord. Ik heb mezelf volledig onzichtbaar gepoept. Vol schaamte, en toch vrijwel leeg, loop ik door het gangpad.

'Dat duurde lang! Ga je vreemd, of zo?' lacht mijn vrouw als ik naast haar ga zitten. 

'Ja, ik ga vreemd,' zeg ik, terwijl mijn darmen een onherkenbaar liedje borrelen.

Deze column staat in &C's juninummer 'Oh, oh, libido'.