Chantal Janzen: 'Ik kon mijn boodschappen niet meer betalen'

Column

Chantal Janzen: 'Ik kon mijn boodschappen niet meer betalen'

Chantal Janzen
Door

Chantal Janzen

Gepubliceerd op

2 november 2022 om 18:00

Bron / Fotografie

beeld Roger Neve

Gepubliceerd op

2 november 2022 om 18:00

Bron / Fotografie

beeld Roger Neve

Tweeëntwintig was ik en ik stond bij de pinautomaat. Mijn voorschot voor de film Volle maan was zojuist gestort. Vijftienhonderd euro, meer dan ik ooit op mijn rekening had gezien.

Ik kon het niet geloven, dus ik haalde mijn pas uit de automaat, waarna ik ‘m er weer in liet glijden om er zeker van te zijn dat het echt was. Het was echt. Ik was rijk.

Mijn vriendin Merijn kwam een week naar Mallorca, waar de film werd opgenomen, en als ik niet hoefde te draaien, gingen we shoppen. En niet zo zuinig ook. We liepen winkel in, winkel uit, tot we de tasjes niet meer konden dragen, en ik betaalde graag. Niet omdat Merijn het van me vroeg, maar omdat ik het graag wilde.

Maar toen ik weer naar huis ging, stond de film erop en was mijn geld eraf. Er stond niets meer op mijn rekening. Ik stond wél in mijn nieuwste jurkje in de supermarkt, maar kon mijn boodschappen niet meer betalen. Ik schaamde me tegenover de caissière, mijn boodschappen moest ik laten staan. Een prima lesje ‘Hoe om te gaan met geld’.

Mijn bijbaantje vroeger bestond uit oppassen op de kinderen van buren en kennissen. Ik zat op de vooropleiding dans, wat betekende dat ik om een uur of zeven thuis aan kwam kakken, doodmoe, overal spierpijn. Ik at vlug wat en moest daarná nog mijn huiswerk maken. In het weekend hadden we voorstellingen, repetities of extra trainingen, dus een tweede bijbaantje zat er niet in.

Voor de extraatjes kon ik in die tijd – gelukkig – bij mijn ouders terecht. We waren absoluut niet rijk, gewoon een middenstandsgezin. Ik had verder ook geen rijke familieleden of springplanken naar banen of ondernemingen. Alles wat ik nu heb, heb ik zelf opgebouwd en bij elkaar gespaard. Maar dat had ik nooit gekund zonder de steun, het vertrouwen en de bijdragen van mijn ouders. Mijn vader werkte daar hard voor. Niets kwam hem aanwaaien.

Mijn broer en ik zijn echter nooit iets tekortgekomen. We hadden het goed en het was gezellig thuis, we gingen af en toe uit eten bij de Chinees, we maakten geen verre reizen, maar brachten hele zomers door in Scheveningen, wat wij als kinderen geweldig vonden. Kortom, alles wat we nodig hadden was er. En dat is een enorm voorrecht.

Mijn eerste echte baan kreeg ik toen ik stage ging lopen bij de musicals 42nd Street en Saturday Night Fever. Ik nam me in die tijd voor dat ik, als ik ooit wat meer zou gaan verdienen, mijn ouders mee op vakantie zou nemen, en dat ik de mensen die het minder hadden altijd zou gaan helpen. Dat doe ik tot op de dag van vandaag.

Het mooie aan een goed salaris verdienen, is dat je veel kunt geven aan mensen van wie je houdt of mensen die het nodig hebben. Goede doelen, instanties, familie, vrienden, bekenden. Ik vond het toen ik jong was al fantastisch om cadeaus te geven en dat is altijd zo gebleven, alleen zijn ze nu wat groter dan een lippenstiftje of een zakje drop.

Dat goed nadenken over geld probeer ik James en mijn bonuskinderen ook bij te brengen. Ze groeien op in een fijn huis, en ik hoop dat ze leren en blijven beseffen dat dat niet vanzelfsprekend is. Als James iets heel graag wil kopen, moet hij klusjes doen in huis, of spullen verkopen waar hij niet meer mee speelt. Kinderen moeten weten dat er niet zomaar iets nieuws komt omdat ze dat toevallig willen of omdat iemand anders het ook heeft.

Sinds een tijdje krijgt James zakgeld en komt hij af en toe thuis met iets voor zichzelf. Prima, maar als hij de dag daarna niets meer kan kopen in de schoolkantine heeft hij pech. Dan had hij dat T-shirt maar niet moeten kopen.

Ik vind het schrijnend hoeveel mensen in de problemen komen door de huidige inflatie en de bizarre verhogingen van de energierekeningen. Vóórdat mijn man en ik &C Media begonnen, had ik nooit werknemers gehad. Ik vind het een grote verantwoordelijkheid. Dat ons bedrijf goed gaat, is grotendeels de verdienste van die hardwerkende mensen, die gezinnen hebben, kinderen te eten moeten geven en hun hypotheek moeten betalen. Daar wil je goed voor zorgen.

De komende tijd moet iedereen weer een nieuwe grip op zijn knip krijgen, want op een klein percentage mensen in ons land na, zal iedereen de veranderingen merken. Voor de een heeft dat grotere gevolgen dan voor de ander. Voor velen heeft het helaas zelfs zeer grote nadelige gevolgen.

Ik ben niet goed genoeg onderlegd om me uit te laten over de financiële situatie in ons land. Maar ik mag toch hopen dat er andere, betere tijden komen. Dat er oplossingen komen. Mensen met hogere inkomens die meer belasting moeten betalen, miljonairs en miljardairs die kleinere ondernemingen helpen, om maar wat te noemen.

Ik hoop dat ik altijd zoveel mogelijk mensen in mijn omgeving kan blijven helpen. En ik hoop ook dat James een keer eten wil kopen maar dat het niet kan, omdat hij de dag ervoor uit is geweest en rondjes heeft gegeven. Geld naar hem overmaken doe ik dan niet, hij komt maar naar huis om bij zijn moeder een boterham met pindakaas te smeren of een ei te bakken. Dan is ook meteen mijn dan zeer waarschijnlijk aanwezige emptynestgevoel weer even verholpen. Win-win.

Scoor &C's nieuwste editie via &C the webshop

6 ,95

delen
Chantal Janzen

Je weet wel, die van &C. Maar ook moeder, echtgenote, presentatrice, actrice, zangeres, danseres én wil het liefste iedereen blij maken. Lukt overigens niet altijd. Maar ze doet echt haar best.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen