Anna Karolina #229: Een gebroken hart en een zieke geest

Sebastiaan komt binnenstormen en Anna weet dat het nu of nooit is: ze moet de rol van haar leven spelen om te krijgen wat ze wil.

Harde stappen klinken in de gang en de deur valt met een enorme klap dicht. Hij is hier! Ik sluit mijn ogen en vlei mezelf op het kussen. Zijn ademhaling is diep en zwaar en de klank van mijn naam doet me huiveren van anticipatie. Bijna wil ik kappen met mijn plan, maar ik weet tegelijkertijd dat dit de enige manier is nu, om hem weer voor me te winnen. Dit is de rol van mijn leven, en die moet ik met verve spelen.

'Anna, lieverd, schat, doe me dit alsjeblieft niet aan. Anna, slaap je? Anna wordt wakker.'

Zijn ijskoude klauwen tikken tegen mijn hete wangen en even lijk ik ook daadwerkelijk bewusteloos. Ik verlies mezelf in het moment en zie alleen duisternis achter mijn ogen. Zijn stem klinkt ver weg, hol en angstig. En dan ineens perst hij zijn lippen op de mijne. Alsof het zijn laatste kus is. Zo voelt het. Ik voel me net De schone slaapster die wakker gekust wordt door de prins. De kracht waarmee hij ze op me drukt opent me en ik zucht zacht.

'Anna, Anna. Je bent wakker. Anna, hoor je me. Open je ogen.'

Heel langzaam doe ik wat hij vraagt.

'Hoe kon je dit doen? Hoe kan je me dit aandoen Anna?'

Precies op het juiste moment dwarrelt er een traan over mijn wang naar beneden. Ik heb mijn oogleden zo op elkaar geperst, dat mijn ogen, eenmaal open, hun werk doen.

'Ik wil niet verder zonder jou. Ik wil niet meer...'

Zwak en onderdrukt prevel ik de woorden.

'Ik dacht dat ik sterker was dan ik daadwerkelijk ben. Ik, ik...'

'Anna, rustig aan. De ambulance is onderweg. Het komt goed. Alles. Vertrouw op mij.'

Mijn longen vullen zich met hete lucht. Shit, daar heb ik dus echt geen zin in. In die pottenkijkers die erachter gaan komen dat er totaal niks met me aan de hand is, behalve dan een gebroken hart en een zieke geest. 'Laat ze weggaan Sebastiaan. Ik wil niemand anders zien nu. Ik heb er de kracht niet voor. Alsjeblieft, stuur ze weg.'

'Niks ervan. Wat heb je genomen?'

Sebastiaan grist naar het lege pillendoosje op het bed.

'Ik wilde het doen, maar ik heb het niet gedaan. Echt niet. Kijk maar.'

Ik sla het dekbed van me af en toon hem, naast mijn naakt onderlijf, een tiental pillen die op het laken liggen.

Zijn blik verraad zijn zwakte voor mijn lichaam en het is overduidelijk dat hij probeert zijn lust te verdringen en zich te focussen op wat hier aan de hand is. Dat hij het er moeilijk mee heeft is duidelijk. Loom pak ik zijn grote hand vast en leg deze op mijn linkerborst.

'Voel maar. Ik ben hier. Mijn hart klopt voor jou. Voor jou alleen.'

Mijn borsten golven onder zijn palm en ik neem steeds dieper adem om ze verder tegen hem aan te persen. Mijn tepels zijn inmiddels hard en mijn zachtheid lijkt zijn greep te versmelten.

'Anna, dit kan niet. Wat doe je? Je moet onderzocht worden. Weet je zeker dat je niks hebt genomen?'

'Laten we het vergeten. Ik wil jou. Al die ellende. Sebastiaan. Het heeft lang genoeg geduurd. Neuk me. Ik wil je voelen. Ik wil alles vergeten. Alsjeblieft. Doe het.'

Hij slaat zijn ogen neer en even voel ik de angst dat ik gefaald heb. Dat hij afgeleid is door het nieuws van Isabella en door alles wat zich in de afgelopen minuten heeft voorgedaan. Ik bijt op mijn lip en streel zacht over zijn gemillimeterde kop.

'Alsjeblieft, neuk me', herhaal ik nu zachtjes.

Zijn duistere blik kijkt me nu doordringend aan. Ik kan hem lezen als geen ander en ik zie het. Ik zie zijn angst, zijn ongeremde woestheid, zijn onvrede, zijn verlies, alles. Alles lijkt ineen samengebald tot een natuurkracht, waar hij zelf niet eens de controle over heeft en wat uit zijn ogen lijkt te stralen als een laserlicht.

Hij grijpt me om mijn middel en begraaft zijn hoofd tussen mijn borsten. Ik gooi mijn hoofd naar achteren. Even blijft hij daar zo liggen. Zijn adem blaast vurig verlangen tegen mijn huid aan. Het tintelt overal en ik sidder van begeerte naar zijn alles. En dan abrupt, zonder voorspel, komt zijn kop omhoog en voel ik zijn lippen zich, als hongerige bloedzuigers, hechten aan mijn tepel.

Wordt vervolgd