Anna Karolina #218: 'Waarom voelt dit anders?'

Column

Anna Karolina #218: 'Waarom voelt dit anders?'

Anna Karolina
Door

Anna Karolina

Gepubliceerd op

24 december 2021 om 19:00

Bron / Fotografie

Fotografie Tom ten Seldam

Gepubliceerd op

24 december 2021 om 19:00

Bron / Fotografie

Fotografie Tom ten Seldam

Het voelt aan als vanouds, vertrouwd, fijn. Toch, is het niet hetzelfde. Anna moet wat opbiechten. 'Het wordt zwart voor mijn ogen en ik voel hoe mijn vurige liefdevolle blik versteend.'

Alsof alle malaise van de afgelopen tijd met iedere stoot wegebt naar een plek waar het me niet meer kan raken. Ze heelt mij, Anna. Zij is zo anders dan alle anderen voor haar. Ze is puur. Ze is sterk. Ze is echt. Ik voel dat mijn ogen vollopen en haal mijn neus op. Wtf. Ik huil nooit. En al helemaal niet tijdens de seks. 

Maar seks met haar...oh man, dat is ook nog eens totaal een andere ervaring. Ik dring niet alleen maar haar lijf binnen, maar haar hele wereld. Ik neuk haar hele bestaan, haar ziel, haar grootste angsten en verlangens. Ik begeef me in haar universum en verdrink er vrijwillig in. Haar wand verkrampt om mijn stijve heen en ik voel dat het niet lang meer duurt of ik leeg mijn hele ik in haar. 

'Je voelt zo goed. Oh, je voelt zo goed.'

Ik kan me niet meer inhouden en beweeg mijn heupen krachtiger nu. Haar gehijg maakt me gek en ik grijp haar bij haar onderrug en haar haren. Ze kromt haar rug en ik weet dat ze klaar is om te ontvangen. 

'Kijk me aan.'

Ik moet en zal haar blik zien op het moment dat ik in haar smelt. 

Ze kijkt me aan.

'Anna, Anna ik doe je toch geen pijn?'

Er is iets aan haar blik wat nieuw voor me is. Het genot, de verliefdheid, haar halfgeopende smeulende ogen, dat alles heeft plaatsgemaakt voor iets wat ik niet kan definiëren. Ze is alert. Dat is het. Ze is klaarwakker, alert en te bewust van zichzelf. Dat is ze nooit. Zo heb ik haar nog nooit gezien tijdens de daad. 

'Nee, oh alsjeblieft ga door. Je hebt me. Neem me. Ik heb ons zo gemist.'

Ik sluit mijn ogen en bedenk me dat ik vast geesten zie en dat haar blik wellicht anders is door alle troep dat nog in haar huist van de narcose. Ik bijt op mijn onderlip en een brul ontsnapt aan mijn lippen. Dit is een ontlading die moest gebeuren. Het tintelt over mijn hele lijf en een golf aan krachtige, woeste energie vloeit uit me. Ik bijt in haar hals en ruik haar warmte. Ik blijf komen en pers mijn lijf tegen de hare. Dit is het begin van ons leven samen. Ik heb me nog nooit zo gelukkig en op mijn plek gevoeld als nu. 

'Ik hou van je,' hijg ik in haar oor en bedelf haar nek met kussen.

'Ik ook van jou.'

Haar woorden klinken zacht, teruggetrokken en ik voel gewoonweg dat er iets niet klopt aan haar. 

Ik streel de haren uit haar gezicht en blijf voor haar zitten. 

'Kijk me aan Anna. Er is iets. Vertel het me.'

Haar ogen zoeken angstig om zich heen naar een punt waar ze kunnen rusten, maar ze lijken er geen te vinden. Alsof er een stoelendans in haar hoofd afspeelt en ze nerveus probeert een plekje te zoeken waar ze houvast aan heeft. Ze faalt. Ik zie dat het haar maar niet lijkt te lukken.

'Er is dus echt iets. Fuck Anna, vertel het. Vertel het me nu.'

Ze klapt in elkaar en slaat haar handen voor haar ogen. Mijn hart verkrampt en ik vervloek het feit dat ik niet langer dan een paar tellen van het geluk heb mogen proeven dat zonet nog zo binnen handbereik leek. 

Haar lijf schokt in mijn omhelzing en angst vervangt al het moois dat er was. 

'Ik heb je iets niet verteld.'

'Anna wat? Het maakt niet uit. Het is goed nu. We zijn samen. Wat kan ons nu nog raken?'

'Ik kon het niet, ik kon het niet vertellen.'

'Anna. Hou op. Nu. Zeg het me.'

'Beloof me, beloof me dat je niet bij me weggaat. Ik kan je niet nog eens kwijtraken. Alsjeblieft.'

Ze werpt zichzelf nu op me en schokt pijnlijk van verdriet.

'Ik beloof het Anna. Ik laat niks of niemand tussen ons komen. Anna, toe, ik beloof het.'

Jammerend haalt ze adem en lijkt bijna klaar voor haar biecht. Ik streel haar schouders en veeg de tranen uit haar gezicht.

'Het is niet mijn schuld. Ik wilde dit niet. Maar ik wist niet hoe ik het je moest vertellen.'

Ik blijf haar ademloos aankijken en maak me klaar voor de klap.

'Het is de baby, onze baby, ik ben het verloren. Het is...'

Het wordt zwart voor mijn ogen en ik voel hoe mijn vurige liefdevolle blik versteend. 

Wordt vervolgd.

Noot: Anna Karolina heeft kerstvakantie, dus herhalen we de best gelezen afleveringen van het afgelopen jaar. Zoals deze parel. Zaterdag 7 januari staat er weer een gloednieuwe aflevering voor je klaar!

delen
Anna Karolina

Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Elke zaterdagavond om 19.00 uur lees je een gloednieuwe aflevering op &C the website.

Wil je ook lezen

Meer van deze auteur