Anna Karolina #216: 'Sebastiaans gedaantewisseling'

Met tegenzin stop ik Anna in bed en ga beneden zitten. Het is me allemaal even te veel dit. Ik krijg mijn gedachten niet concreet en duidelijk. Alles vliegt over en weer, door elkaar heen, er is geen touw aan vast te knopen en ik kan het geen halt toe roepen. Ik grijp me bij mijn haren en trek het elastiek los van mijn knot. Dit kuthaar ook. Alsof je dan pas als gevaarlijke crimineel wordt bestempeld? Hoe lang heb ik dit kapsel al? En hoe lang ben ik er al klaar mee. Dit is misschien niet het juiste moment om blijvende beslissingen te nemen, maar er is niks blijvends aan haren. Het groeit toch weer aan, of je het wilt of niet.

Ineens heb ik mijn focus terug en voor ik het weet sta ik in de badkamer met de tondeuse in de hand. Er is maar een manier om die fucking Damir te doen verdwijnen. Stuk voor stuk vallen plukken zwart haar in de wasbak. De koelte die om mijn geschoren stukken hoofd danst, voelt als een welkome verfrissing. Hoeveel dit haar heeft gezien, meegemaakt. Ik weet dat het onzin is en dat hiermee niks daadwerkelijk verdwijnt, maar het voelt goed. En dat is precies wat ik op dit moment nodig heb.

Mijn spiegelbeeld kijkt terug naar me. Het haar ligt doelloos en doods in de wasbak. Ik strijk met mijn handen door het haar en tot mijn eigen verbazing zie ik er nog steeds uit als mezelf. Dit was niet het plan. Het plan was Damir te doen verdwijnen en me weer Sebastiaan te voelen. Maar de donkere blik die me aanstaart is nog steeds die van Damir, en om eerlijk te zijn werkt het kapsel alleen maar mee met de beeldvorming van een onbetrouwbare gast. Niet wetende dat het kon, heb ik mezelf een nog gevaarlijker uiterlijk aangemeten.

Ik open de douche en stap eronder om het kietelende haar, dat overal rondom mijn hals en rug kriebelt, weg te spoelen. De nieuwe sensatie van het water op mijn gemillimeterde kop doet mijn lijf rillen. Ook al dacht ik er niet aan, als vanzelfsprekend reikt mijn hand naar mijn lul en begin ik eraan te trekken. Met mijn gesloten ogen fantaseer ik over haar, over Anna. De zoektocht naar mijn vrouw is voorbij. Dit leven vol met geweld, achterbaksheid, verraad en smerige lui, is klaar. Ik kan niet wachten om een eigen gezin te hebben, te zorgen voor mijn vrouw en kind.

Genoeg gespeeld in dit leven. Genoeg vrouwen gehad, bedrogen, verlaten en pijn gedaan. Mijn Anna. De enige vrouw die altijd eerlijk is geweest tegen mij. De enige die, buiten de domme actie van haar huwelijk om dan, mij nog nooit heeft teleurgesteld. Alles wat ze heeft gedaan sinds dat we elkaar hebben ontmoet in dat kraakpand in Tilburg, was om ons samen te krijgen. Vanaf het eerste moment speelde er iets tussen ons. En dat is gebleken. Nu gaan we trouwen. Maar dat moment, dat eerste moment. Beelden schieten voorbij van haar bange, onschuldige blik. Haar angst. En mijn rol als Damir die haar duidelijk heeft weten te raken. Haar snellere ademhaling die verried dat ze opgewonden raakte van me. Haar blik, angstig doch nieuwsgierig.

Wellicht is het niet een kwestie van Damir versus Sebastiaan. Misschien zit Damir gewoonweg in me, en of ik het wil of niet, maakt ie deel van me uit. Mijn ademhaling versnelt en ik voel hoe mijn knots pulseert van opwinding. Dan zie ik haar gezicht weer. De lege ruimte. Haar lijf, haar borsten die op en neer deinen bij iedere ademhaling in de angst dat ik haar iets aan zou kunnen doen.

Ik stap uit de douche en loop met mijn stijve richting de slaapkamer, waar ik Anna zonet teleurgesteld achter heb gelaten. Ik open de deur en zie haar verschikte gezicht.

'Je hebt gelijk Anna, dit moeten we inderdaad wel doen.'

Wordt vervolgd.