Anna Karolina #213: 'Hoe nu verder?'

'Ja.' 'Zeg je ja?' De jongensachtige uitdrukking op de altijd stoere, mannelijke kop van Damir, doet mijn hart smelten. 'Natuurlijk zeg ik ja. Ik wil niks liever.'

'Anna, dit is, dit is zo goed. Na al het gezeik en gedoe. Met Isabella, Daan. Julia. Ik ben het allemaal zo zat. ik wil met jou zijn. Samen zijn. De kleine dagelijkse dingen met je ervaren. Samen wakker worden iedere dag. Samen boodschappen doen. Alles. Ik wil je liefhebben, ik wil voor je zorgen. Ons kindje. We zijn een gezin. Ik, ik heb mijn eigen gezin.' De tranen vullen zijn ogen en hij slaat ze op naar het plafond.  De man die mijn beste seks ooit is en die, als ik een perfecte man zou moeten schetsen, dat gewoonweg is, wil met mij zijn. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn dan nu, maar ik voel me slecht, oh zo slecht, en vooral heel onrustig. Alsof iemand ieder moment binnen kan stappen en ons droomkasteel kan doen verdampen. 

'Damir, ik, nogmaals, ik wil hier weg. Ik kan hier niet langer blijven.' 'Dat ga ik regelen schat. Dat komt helemaal goed. Vanavond slaap je in mijn bed. In ons bed. Maak je geen zorgen.' Hij knijpt krachtig in mijn handen en verlaat haastig de kamer. Ik slaak een zucht en gooi mijn benen over de zijkant van het bed. Ik ga het hem wel vertellen, maar ik wacht op het juiste moment. Niet hier. En niet nu. Ik vertel het hem wanneer ik me sterker voel en we samen thuis zijn. Als onze levens zijn verweven met elkaar en niet zo abstract is als nu.  Ineens schieten mijn gedachten door naar Daan. Als iemand me een jaar geleden zou hebben verteld dat ik warm zou worden van een huwelijksaanzoek van Damir en zou scheiden van mijn grote liefde Daan, zou ik hem of haar vierkant hebben uitgelachen. Maar het hart wil wat het wil. Het is een van de enkele dingen waar de mens gewoonweg geen controle over heeft. Je denkt het te kunnen, je zegt tegen jezelf dat je niet of wel van iemand houdt, maar je hart weet de waarheid. Het kan dagen, weken, zelfs jaren goed gaan, maar de waarheid achterhaalt de leugen altijd. En met die conclusie lopen de zweetdruppels langs mijn slapen naar beneden. Als dat allemaal waar is, dan komt Damir er links- of rechtsom achter, dat ik ons kindje niet meer draag. 

'Done.' Damir komt de kamer binnen en ik zie dat het gelukt is.  'Kom. Ik heb het geregeld. Ze rijden ons naar huis.' Ik knik en laat een paar tranen van opluchting. 'Sorry schatje dat ik nog geen ring voor je heb. Alles komt eraan. Als we eenmaal thuis zijn komt alles weer goed.' 'Ja, daar ben ik ook van overtuigd.' Eenmaal thuis zal ik snel weer de oude worden. Zal mijn wond snel genezen, en zal ik ervoor zorgen dat Damir en ik onze liefde en huwelijksplannen bezegelen met een nacht liefdesspel, waar ik al zo lang naar verlang. Ik heb zijn lichaam gemist, zijn lul, zijn mond, tong, zijn sterke, knedende handen, alles heb ik gemist in de afgelopen weken dat mijn leven dat van een ander leek. Na onze nacht heb ik ieder moment schokjes binnenin me gevoeld. Schokjes van een groot gemis. Mijn lijf schreeuwde om hem en leek Daan slechts te verdragen. Ook al dacht ik dat alles goed was, en dat Daan en ik gewoonweg gelukkig waren getrouwd, mijn lijf wist wel beter. Ik kwam niet klaar. Ik deed de handelingen slechts uit reflex. Seks is net als fietsen, dat verleer je nou eenmaal niet. Je lijf weet precies wat het doen moet. Ik neem hem van top tot teen op. Het idee alleen al om hem weer in me te voelen, doet me rillen en mijn lijf voelt afgewisseld steenkoud en heet aan.  'Gaat het wel schat?' Ik kijk hem recht in de ogen aan en knik glimlachend. Ik voel het aan alles; slechts een nacht met mijn toekomstige man, en alles zal weer zijn zoals het hoort.

Wordt vervolgd.