Mijn vader was dan om zeven uur de deur al uit gegaan en ik vond het altijd een onwerkelijk idee dat er al een hele wereld buiten onze voordeur aan het draaien was, nog voor ik een voet op het tapijt in m’n kinderkamer had gezet. Ook als tiener was alles voor elf uur aanpoten. De keren dat ik loog over ‘het eerste uur vrij’ tegen mijn ouders of ‘helaas weer een lekke band’ tegen de conciërge, zijn helaas niet op één hand te tellen. Als student ben ik me vervolgens flink gaan wentelen in mijn imago van ochtendweigeraar en heb ik van meet af aan rondgetetterd dat alles voor elf uur ’s ochtends door mij tot de nacht werd gerekend. Toen ik ook nog eens in de nachthoreca ging werken, begon de dag voor mij überhaupt nooit voor de middag. Maar ja, nu ik een kind heb met een biologische wekker in de vorm van gezellig gebrabbel of een alarmerende keelsirene – meestal rond zeven uur, als ik pech heb rond zes uur – ben ik gedoemd de ochtend te erkennen als een bestaand dagdeel. In de zomers heb ik ermee leren leven: de vogels fluiten vaak al, de lantaarnpalen zijn al lang uit en het zonnetje probeert me schamper toe te lachen. Prima, ik doe m’n best. Maar de winter, o mensen, die kille ochtenden in de winter. Ik overdrijf echt niet als ik meteen een zwaar, drukkend gevoel achter m’n ribbenkast voel als ik denk aan donkere winterochtenden. Misschien is het mijn neiging tot winterdipperij, het feit dat mijn wereld überhaupt al een tijd gebukt gaat onder een verduisterende mantel van zwaarte sinds m’n vader dood is, of ben ik gewoonweg nooit van die extreme ochtendhaat afgekomen. Maar de winterochtenden – juist als je al om zes uur ’s ochtends in de weer bent met een baby en lampen aan moet knippen om iets te zien –, die winterochtenden gaan nog eens de nagels aan mijn doodskist zijn. Ze maken me zo intens ongelukkig, hoe pathetisch dit ook mag klinken. Tegelijkertijd ben ik heel dankbaar dat ik nooit meer naar een kantoor toe hoef te fietsen in het donker (en ook op de terugweg m’n fietslamp aan moet slingeren). Maar nee, sorry. Hier geen romantisch beeld van gure winterochtenden met je lieve baby, samen wakker worden met een kop thee of kijken hoe de zon opkomt (komt-ie überhaupt op, na november?). Laat het maar heel snel weer lente worden, kom ik gezellig uit m’n grot gekropen.