Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik kom niet uit een vredelievende spelletjesfamilie. Met twee broertjes die vijf jaar jonger zijn (een tweeling) en een gedeelde spanningsboog van twintig minuten eindigden bordspellen bij ons thuis negen van de tien keer in rondvliegende dobbelstenen, scheldpartijen en door de strot geduwde pionnen. Eén van de tien keer zelfs in het ziekenhuis, na het omslaan van de servieskast bij het uitbeelden van Titanic. Het zit niet in onze genen.

Dingen als het sinterklaasdobbelspel, surprises en gourmetten zijn kaarsrechte snelwegen naar een onvermijdelijk slagveld. Met zinnen als: ‘Wat een kleine kutpannenkoeken!’ en: ’Sodemieter op met die rauwe kip naast mijn frikandel!’ kijk ik terug op liefdevolle, maar vergeefse pogingen van mijn ouders een traditioneel winters feestmaal tot een geweldloos einde te brengen. Mijn broertjes hadden (en hebben nog steeds) de rare gewoonte aan elkaars eten te likken. Voordat de een zijn aangebrande minihamburger van een beetje mayonaise kon voorzien, had de ander zijn waterige tong er alweer langs gehaald. En andersom. En dan weer andersom. Als mijn moeder haar zesde laatste waarschuwing gaf, gingen ze over op het likken van hun vingertoppen. Om daar vervolgens kort maar krachtig, snel en doelgericht elkaars gerechten mee te betasten. Toen het ‘met kwijl voorzien van eten’ strikt verboden werd (omdat als straf een Playstation ingenomen werd), kozen ze voor creatievere manieren om de strijd met elkaar aan te gaan. Zo werden er toastjes voor elkaar gesmeerd, om die op het laatste moment – net voor het aanpakken – ondersteboven op een handpalm te drukken en werd in zakken chips geknepen, zodat er bij het vullen van de bakjes enkel nog gruis uit kwam. (Vooral luchtige kaaschips, het soort dat eindigt op ‘ipito’, verpoederde alsof het spul geïnhaleerd moest worden.) Los van dat terug-in-elkaar-getapete Monopolybord waren er thuis geen gezelschapsspellen te vinden. Misschien was het uit voorzorg. Of misschien was het omdat (hoe goor de zelfbedachte ‘hunger games’ ook waren) dit nou eenmaal is wie we zijn. Verbinding zit ’m in kleine dingen: teruggaan naar start, drie keer zes gooien, je linkerhand op groen zetten of een lik over je biefstuk met de slappe lach als gevolg. Ik zou niet anders willen. Het enige wat ik wel heb gemist, is antwoord op de verdomde vraag: is het nou Mónópóly of Mònnòppòly?