Voor de zoveelste keer heb ik de fout gemaakt om buitenshuis een bikini te passen

Voor de zoveelste keer heb ik de fout gemaakt om buitenshuis een bikini te passen. De winter is nog altijd zichtbaar aanwezig op mijn benen. Mijn bikinilijn schreeuwt om een scheerbeurt.

De man, ik weet zeker dat het een man is, die verantwoordelijk is voor het lichtplan van deze Spaanse modeketen verdient wat mij betreft een speciaal plekje in de hel. Welke persoon verzint spotjes in een plafond die recht naar beneden schijnen? Het verdienmodel ontgaat mij volledig. De kans dat ik vandaag deze bikini koop, is vrijwel nihil. Mijn benen zien eruit als een maanlandschap. Ik wist niet dat ik ook putten op mijn scheenbenen had. Staand op mijn tenen draai ik me met mijn kont richting de spiegel. Het broekje heeft de kracht niet om de boel enigszins te liften. Ik had mij nog zo voorgenomen deze winter elke avond wat squats te doen vlak voor het slapengaan. Het werd uiteindelijk thee met chocolade languit in bed. Nu moet ik met mijn slappe billen op de blaren zitten.

Ik zie dat de gordijntjes van mijn hokje niet helemaal gesloten zijn. Vlug trek ik ze dicht. Niemand mag mij zien, laat staan straks allemaal vreemde mensen op een overvol strand. Van mijn vriendinnen mag ik niet zeuren. Zij noemen mijn gezeik: het verdriet van XXS. Als je slank bent, moet je je mond houden.

Naast mij hoor ik pubermeisjes gezellig met elkaar kletsen. Strakke, jonge lijven met jeugdpuistjes. Dikke kans dat ook zij onzeker zijn tot op het bot. Dat is helaas ons lot als vrouw. Nooit zijn we tevreden met het beeld dat we zien in de spiegel. Over tien jaar kijk ik terug naar deze vrouw en weet ik zeker dat ik haar mooi vind. Kon ik maar altijd met die blik van later naar mezelf kijken.

Terwijl dit lijf veel meer verdient dan mijn oppervlakkige blik. Het heeft godbetert twee kerngezonde baby’s op de wereld gezet. Het heeft zichzelf teruggevochten na een zware bevalling. Het heeft gebloed, bemind en gevoed. Alleen al het simpele feit dat het lukt elke dag op te staan en een koffie te maken voor mezelf is al een groot geluk.

Maar dat neem ik allemaal voor lief. Totdat het te laat is en het ineens niet meer doet wat ik elke dag van haar eis. Dan kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan dat ik al die jaren onzinnig veel tijd heb besteed aan zoiets onbelangrijk als cellulite of een slappe reet. 'Don't let your mind bully your body,’ zegt Iman, de weduwe van wijlen David Bowie. En dat is het precies.

Het wordt tijd dat ik het hatelijke stemmetje in mijn hoofd de mond snoer. Desnoods duw ik een dikke mars in haar mond. Ik kleed mij weer aan en loop het hokje uit. De bikini geef ik terug aan de verkoopster. Het wordt sowieso een badpak deze zomer.