De receptionist begroet ons en neemt onze jassen aan. Voordat we het kantoor binnenstappen, werp ik vlug een blik in de spiegel. Ik zie er ongekamd uit.

Ik heb de neiging mij ongemakkelijk te voelen op plekken waar mensen zich formeel gedragen. Er verslonsd uitzien verbetert dat gevoel niet bepaald. Bij binnenkomst ­reageren de kopers en hun makelaar amicaal. Hun vrolijkheid werkt aanstekelijk. Er worden glazen water ingeschonken. Bij het pakken van het glas zie ik restjes nagellak op mijn nagels.

Na wat grapjes over en weer komen we aan bij het officiële gedeelte. De notaris leest de koopakte voor en iedereen in de kamer luistert aandachtig. Ik heb werkelijk geen idee wat ze zegt. Het zou me moeten boeien aangezien het toch over mijn geld en toekomst gaat. Maar ik luister slechts met een half oor. Als het op financiële vraagstukken aankomt leun ik vooral op Floris. Al jaren is dit zijn afdeling. Hij schuift de papieren onder mijn neus, ik teken ze gedachteloos. Terwijl ik echt beter zou moeten weten.

In mijn vorige leven als fotomodel heb ik er een heel fortuin doorheen gejast en zelfs een flinke periode dik in de min ­gestaan. Het dieptepunt was dat ik op mijn vijfentwintigste mijn ouders om een tientje moest vragen zodat ik nog wat eten kon kopen voor die week. Twee jaar daarvoor verdiende ik met gemak mijn vaders maandsalaris op een dag. Ik dacht als jong meisje dat de zilvervloot altijd zou blijven varen. Dat deksel kreeg ik l­elijk op mijn neus. Die zilvervloot bleek de titanic. Mijn v­aders ingezakte schouders, toen de meneer van de Rabobank hem vertelde dat al het spaargeld van z'n dochter erdoorheen gebrast was, vergeet ik nooit meer.

Uiteraard heb ik wel iets opgestoken van die tijd. Ik leef niet meer op de pof, geef geen belastinggeld uit aan leuke jurkjes of schoenen en voor onverwachte tegenvallers heb ik nu een kleine buffer. Als je alles, in mijn geval financieel, een keer kwijtraakt, weet je dat niets voor altijd is. Sommige mensen hebben bindingsangst op liefdesgebied, ik heb dat met geld. Het is ­vanzelfsprekender om het niet te hebben dan wel. Maar ondanks die wijze lessen vindt mijn vader het gat in mijn hand nog altijd te groot.

De notaris noemt mijn naam en leest mijn geboortedatum voor. Ik knik bevestigend. De koopakte wordt onder mijn neus geschoven, bij het stippellijntje zet ik mijn handtekening. Nu heb ik mijn ­aandacht er wel bij. Die ouwe zal trots op mij zijn. Nu nog m'n haren kammen.