Ik wist namelijk echt niet of ik nog een kind wilde, na James. Niet omdat het te zwaar was. Ik was er gewoon niet zeker over, en jonger werd ik er ook niet op. Na een tijdje voors en tegens te hebben afgewogen, was het mijn gynaecoloog die de oplossing bracht. Als ik nou eens mijn spiraal liet verwijderen en gewoon zou kijken wat er gebeurde. En als ik dan verdrietig zou worden elke keer als ik ongesteld werd, zou ik weten dat ik graag zwanger wilde worden. Ik twijfelde nog, want stel nou dat ik opgelucht zou zijn als ik ongesteld werd? Gelukkig is dat nooit het geval geweest. Mijn spiraal werd verwijderd, na ruim een maand was ik al zwanger én dolgelukkig. Bobby was meer dan welkom in ons gezin.

Mijn zwangerschappen waren, buiten wat pittige krampen in het begin en zwangerschapsjeuk op het laatst, redelijk onbezorgd. Dat ik zo'n nuchtere duffe dodo ben, maakte dat ik nooit de behoefte heb gehad om zwangerschapsboeken te lezen, mogelijke complicaties te googelen of er uitgebreid met vrienden over te praten. Ik was zwanger en ik zou wel zien wat er gebeurde.

Als ik zo nu en dan op Instagram zie waar zwangere vrouwen zich mee bezighouden, dan word ik daar plaatsvervangend onrustig van. Er is een immense markt voor cursussen, boeken en hulpmiddelen die vaak nuttig zijn, maar soms helaas ook de onzekerheid van aanstaande moeders vergroten. Ga ik het wel goed doen? Mag ik dit wel eten? Moet ik per se borstvoeding geven? Het is immens vermoeiend en ook nogal gekmakend. Geen enkel boek en geen enkele deskundige bereidt je exact voor op de pijn van een bevalling. Want hoe je ook gaat liggen, staan, zitten of drijven, wie er ook omheen danst met rustgevende kristallen, stenen of kruiden, welke muziek je ook op zet: die baby moet echt door die opening heen die daar niet geschikt voor lijkt te zijn, of wordt uit je buik gehaald indien nodig.

Over die opening gesproken: dat is het enige waar ik me enigszins zorgen over heb gemaakt. Want hoe je in vredesnaam een 3,5 kilo wegend mens door je vagijn moet duwen, was me een raadsel. En nee, ik ben niet gek, ik weet dat het kan, maar het voelt zo onmogelijk.

James is geboren via een keizersnede, dus deze gedachten kreeg ik pas tijdens de zwangerschap van Bobby. Ik kocht – ik durf het bijna niet te vertellen – een ballon die de boel wat moest versoepelen. De weg wat verbreden, zeg maar. De bedoeling was dat je die ballon regelmatig inbracht en vervolgens opblies, zodat de bevalling wat makkelijker zou gaan. Ik had weleens gehoord over vrouwen die na één keer zuchten een kind op de wereld zetten en dat leek mij ook wel een interessant scenario.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging op een middag op bed liggen, propte dat ding er zo'n beetje in en begon te pompen. Precies op dat moment kwam Marco de slaapkamer in. Ik schrok en liet het pompje los, waardoor de ballon leegliep. Hij maakte zo'n typerend pfft-geluid. We kregen prompt de slappe lach – ik krijg 'm nu weer als ik terugdenk aan Marco's gezichtsuitdrukking.

O en trouwens, Bobby is gewoon geboren, hoor. Via de 'normale' uitgang. Leuk is anders, maar het past. En die ballon stond hartstikke leuk om zijn hoofd. We hebben er later nog een teckel van gevouwen.

Chantal.