Mannen zijn nou eenmaal het zwakkere geslacht, ook als het op hun woede beheersen aankomt

Er is een groot verschil tussen de manier waarop we naar boze mannen (gepassioneerd) en boze vrouwen (hysterisch) kijken. De een zal wel tot een uitbarsting zijn gedreven en de ander heeft duidelijk issues. Probeer maar eens te vergelijken hoe we naar een werkgever kijken. De man is streng, rechtvaardig en kan soms uit z’n slof schieten. De vrouw is een bitch, een kenau, een echte heks met een woedeprobleem. Het is als vrouw soms handiger om je woede in te slikken en tot tien te tellen terwijl je aan die mindfulnesscursus uit 2009 denkt, je wil tenslotte niet dat men denkt dat jij een labiel, hysterisch wijf bent.

Nee, wij vrouwen moeten cool, kalm en chillax zijn. Ik ben heel vaak niet cool, kalm of chillax. Ik heb een onwijs temperament, weinig geduld en sloffen waar ik regelmatig uit schiet. Vooral in het verkeer. Ik ben een heel ander, ongeciviliseerd mens in het verkeer. Maar het doet weinig voor mijn imago dat ik af en toe goed kwaad kan worden. Sterker nog, als vrouw word je gewoonweg niet serieus genomen als je je punt ziedend duidelijk probeert te maken, terwijl mannen (hai, Matthijs van Nieuwkerk) er carrière mee kunnen maken.

Nu pleit ik absoluut niet voor méér vrouwelijke agressie op de werkvloer, sterker nog: ik ben van mening dat mensen een beetje zouden moeten indammen onder het systeemplafond en vaker naar een cursusje anger management moeten worden gestuurd. Maar waar ik wel voor pleit: gelijkwaardigheid. Ik zeg altijd graag: ultiem feminisme is streven naar dezelfde middelmatigheid als die waar mannen zo in floreren. Of: dat glazen plafond is pas echt doorbroken als vrouwen even mediocre als mannen mogen zijn zonder repercussies.

Op het gebied van woede hebben we dus nog een lange weg te gaan. Wanneer zijn wij eens 'streng maar rechtvaardig' of 'een genie met gebreken' in plaats van 'een labiel wijf'. Bij mannen wordt hun woede altijd in verband gebracht met datgeen waar ze kwaad over zijn: het werk, een potje voetbal, de situatie in weetikveelwaar – bij vrouwen wordt die per direct betrokken op wie zij zijn, wat ze kunnen, wat hun problemen zijn en of ze aan de oxazepam zouden moeten zitten of niet. Erg oneerlijk.

Natuurlijk, het spreekt ook heel erg voor ons, als vrouwen. Mannen zijn nou eenmaal het zwakkere geslacht, ook als het op hun woede beheersen aankomt. Zij zijn het die bijna altijd voor honderd procent achter voetbalvandalisme zitten. Zij zijn het die grotendeels de agressor zijn binnen huiselijk geweld. Zij zijn het merendeel van de mensen die moorden plegen. Zij zijn de vandalen, vallen hulpverleners lastig en rijden verkeersregelaars aan. Niet wij. Wij vrouwen slikken onze woede in, tellen tot tien, denken aan die kutcursus en gillen even heel hard in een kussen bij thuiskomst. Ongelijk, oneerlijk, maar misschien maar beter ook.