We hadden geprobeerd met het hele gezin een Disneyfilm te kijken. Geen onverdeeld succes

Het idee was om weer eens met het hele gezin een Disneyfilm te kijken. Lang verhaal kort: het was geen onverdeeld succes.

Daarmee bedoel ik dat we 90 procent van de film hebben gekeken met het geluid uit en de andere 10 procent hebben doorgespoeld.

Onze zoon kon de spanning niet aan.

Zie je, hij is een gevoelige ziel. Ik weet dat veel ouders geneigd zijn om dat over hun eigen kind te zeggen, maar nu ik een beuker van een dochter heb als vergelijkingsmateriaal, weet ik: deze jongen, met zijn klaterblauwe ogen en zijn gezicht als een open zenuw, is een krachtig doch kwetsbaar exemplaar.

Tegen een vriendin omschreef ik hem eens als een hypersensitieve relatietherapeut van middelbare leeftijd, in het lichaam van een jongen van zes.

Spanningen, gevoelens, de dynamiek tussen mensen, hij neemt het in zich op en moet er vervolgens iets mee.

Raken wij geïrriteerd omdat zijn zusje zit te klieren, dan stuurt hij haar fluisterend bij ('Zeg maar even sorry tegen papa en mama'). Discussiëren wij over wie de laatste tijd vaker de kinderen haalt en brengt, dan komt hij vriendelijk tussenbeide ('Wat nou als jullie het omstebeurt doen? Das toch eerlijk?')

Kijken we een film, dan beleeft hij alles alsof het hem ter plekke zelf overkomt. Niet alleen monsters, heksen en gevechtsscènes vindt hij spannend, maar eigenlijk ieder moment waarop een personage iets gecompliceerders dan pure blijdschap voelt. En ik kan je zeggen, dan blijven er weinig films over die het stempel ‘Alle Leeftijden’ ook daadwerkelijk kunnen waarmaken.

We hebben het geprobeerd met Finding Nemo, maar we waren de gruwelen van de openingsscène even vergeten en de ervaring achtervolgt hem nog steeds.

We hebben op verzoek van zijn driejarige zusje een keer Frozen opgezet: een absolute catastrofe. Niet voor die kleine, die met fonkelende ogen zat te genieten, wel voor haar grote broer die de getroubleerde relatie tussen de tragische zussen Elsa en Anna niet kon verdragen.

'Waarom doet Elsa de deur niet open, papa?'

'Waarom kijkt Anna zo verdrietig, mama?'

'Waarom wil Elsa Anna niet meer zien, mama?'

'Waarom is Elsa nou zo boos, papa?'

Wij waren sindsdien wel even klaar met het samen 'genieten' van familiefilms. Maar het punt is, die lieverd, hij WIL het zo graag.

En zo besloten we het dit weekend toch maar weer eens te proberen. Keizer Kuzco. Een veilige keuze, dachten we. Veel grapjes, weinig drama, dachten we.

Lang verhaal kort: verkeerd gedacht.

Toen ik hem die avond instopte, met rode wangen en ogen nog groot van schrik, zei ik dat we voorlopig misschien maar even geen avontuurlijke tekenfilms meer moesten kijken.

Hij was het daar niet mee eens. Oefenen was juist goed, vond hij. We moesten het binnenkort maar weer voorzichtig proberen met eentje die hij nog nooit had gezien.

Hij dacht zelf aan de Lion King.