Waar ligt de grens tussen de moedermaffia en opkomen voor de rechten van een kind?

Ik sta op het schoolplein. Skye zit tegen me aan geplakt in mijn armen en Cairo houdt mijn hand vast. We zijn te laat, er zijn weinig ouders om ons heen aan het rondvliegen. Toch is er een hard geluid.

Een moeder die tegen haar zoon snauwt en zijn arm vastgrijpt. Het is nooit prettig om een ouder-meltdown te aanschouwen. Maar dit is van een ander niveau. Haar grip is te sterk. Mijn eerste reactie is om er iets van te zeggen maar dat is onder de wet moedermaffia bijna verboden geworden.

Ik bevries. Wat moet ik doen? Ze slaat hem niet. Misschien ziet het er heftiger uit dan het is? De jongen probeert onder haar greep vandaan te komen maar ze achtervolgt hem en pakt hem weer vast.

'Zie je hoe ik je vastpak op het schoolplein', sneert ze in zijn oor.

Ik zie de schaamte van de jongen. Mijn buik draait zich om en dan kan ik het toch niet laten: 'Jezus' zeg ik net hard genoeg.

Ze kijkt niet op.

Cairo vraagt bezorgd 'Mama, wat is er?'En ik besef dat mijn jongens nog steeds aan me vastgeplakt staan en de school bijna dicht gaat. Ik breng ze naar binnen. Wat er met de jongen is gebeurd, heb ik niet meer gezien. Of wilde ik niet meer zien.

Had ik meer moeten doen? Normaal ga ik het ongemak van een publieke confrontatie niet uit de weg. Help ik een schaap uit de sloot waar ik kan. Maar op het gebied van ouderschap loop ik vast. Zodra je Instagram opent, vliegt het woord moedermaffia je om de oren. En hoe rebels dat ook klinkt, het is niet de club waar je bij wil horen. Geen wit poeder en Absolut vodka. Wel met samengeknepen ogen kijken hoe andere ouders 'verkeerd' hun baby in een buggy neerzetten. Doodsaai.

Dus horen we terecht het geluid 'stop die moedermaffia'. Alleen tot waar loopt hun terrein? Wanneer is het juist goed om – als de echte maffia – een 'Say hello to my little friend' op een agressieve ouder te pullen? Laat het me weten, je kunt me vinden op het terras van Bar Vitelli of een encrypted DM sturen.

Ciao.