Als er een onderwerp is waar ik veel over weet, dan is het vallen

Ik ga bij hem zitten en vraag met mijn zachtste stem. 'Wat is er aan de hand?'

Na een tijdje durft hij het te zeggen. 'Ik ben gevallen in de klas en kinderen moesten lachen.'

Ik kijk hem recht aan. 'Cairo, kijk naar mijn benen.'

Hij fronst verward maar doet wat ik zeg. Ik wijs naar een groot litteken op mijn rechterbeen. 'Zie je deze witte streep?'

Hij knikt. 'Wat is dat?'

'Een litteken dat ik heb gekregen door een staak in mijn been.' Ik wijs naar de volgende grillige lijn: 'Gebeten door een beest in het water.'

Hij kijkt me met grote ogen aan, toch stop ik niet. 'Deze heb ik opgelopen toen ik zonder eten op een onbewoond eiland zat.'

Ik weet dat ik vaak tekortschiet als moeder, maar als er een onderwerp is waar ik veel over weet, dan is het vallen. Dit is mijn moment.

'Weet je nog de stormbaan van de Witcher?' (Ik was door Netflix uitgenodigd om over een stormbaan uit de serie The Witcher te rennen.)

'Ja' zegt hij.

'Is een Witcher sterk?'

Hij knikt bevlogen. 'Witchers vechten tegen monsters!'

'Klopt. Maar om zo sterk te worden vallen ze eerst, bloederig vaak.'

Ik pak de Witcher ketting die ik heb gewonnen met het symbool van de wolf erin gegraveerd. 'Weet je wie er nog meer een Witcher is?' fluister ik tegen hem. Hij haalt zijn schouders op.

'Jij.'

En ik duw de ketting in zijn hand. Een glimlach breekt op zijn gezicht en hij rent naar zijn kamer waar hij alleen maar zwarte kleren aantrekt.

'Net als de Witcher', hoor ik hem tegen Ties zeggen.

In de echte wereld zien monsters er anders uit dan in verhalen. Toch komen we ze allemaal tegen. En hoe graag we ook willen verstoppen, het enige wat we kunnen doen is blijven opstaan.