Hey bemoeizuchtige moeders, laat Gaby Blaaser eens lekker met rust

Ik wilde mijn dochter zo graag dat er een jaar aan voorbereiding aan te pas kwam en ik ben geen influencer, fitnessmodel, bn’er of iemand die heel veel sport en streeft naar een strak lijf. Ik had al een zacht lijf voor ik zwanger werd en dat werd alleen maar zachter (en zachter) na de bevalling. Ik overweeg - op dit moment - geen plastische chirurgie, ik draag zelden een spijkerbroek en zou het letterlijk weggegooid geld vinden om een te kleine spijkerbroek te kopen als een soort rare motivatie om na de bevalling zo snel mogelijk alle kilo's weer af te vallen en in die jeans te passen. Zoals ik zei, ik en Gaby Blaaser, totaal verschillende vrouwen. Lees ook: Waarom is Instagram veranderd in een 24/7 reclameblok van steenrijke out-of-touch influencers? Maar dat neemt niet weg dat ik de reacties op het interview waarin ze bovenstaande dingen en haar eigen keuzes toelicht, echt ronduit zielig vind. Sowieso zijn moeders met een internetverbinding een van de ergste bevolkingsgroepen out there en ik kan het weten, ik hoor bij jullie. Maar even heel eerlijk, het zijn altijd dezelfde mensen die commentaar hebben op vrouwen die dingen anders doen dan ze zelf doen of hebben gedaan. En als het dan ook nog eens over - oh mijn god! - het moederschap gaat, reken er maar op dat Gerda, Jantien en Moniek de gifpen in klimmen. 

Wat kan het jou nou aan je reet roesten wat Gaby Blaaser met haar tieten doet na haar zwangerschap? Die van mij zijn ook gaan hangen en misschien besluit ik ook wel dat ik mezelf op m'n 40e trakteer op een stel nieuwe jetsers? En dan het gejank omdat de beste meid haar kind een ongelukje noemt, terwijl het letterlijk een ongepland… ongelukje was. Geloof me, dat gaat ze later zeker en heus grappend met haar kind delen, verbreek de verbinding met de kinderbescherming maar. En ja, zolang zij lekker veilig en gezond bezig is boeit het niemand (ook de kinderbescherming niet) dat ze al een heel trainingsschema klaar heeft liggen voor de weken na de bevalling. Ik moet er niet aan denken, maar ze zegt het zelf: het is haar verdienmodel.

Een van de vermoeiendste dingen aan zwanger en daarna kersverse moeder zijn vond ik de onstilbare drang van vrouwen, voor mij bekend en onbekend, uit elke laag van de samenleving die het broodnodig vonden om mij hun eigen ervaring op te dringen. Tenminste, als ik er niet om vroeg. Dat ging meestal in de vorm van de zin 'wacht maar…' 'Wacht maar tot de kleine er is, dan heb je nooit meer zin in seks.' 'Wacht maar tot de kleine er is, dan slaap je nooit meer goed.' 'Wacht maar tot ze kan lopen, dan verlang je terug naar dat kleine baby'tje.' 'Wacht maar, wacht maar, wacht maar.' Lees ook: Een kind met ruzie? Het is soms lastig, maar probeer je honkbalknuppel thuis te laten

Het sneue is: soms hebben ze gelijk, maar heel vaak ook niet. Dus wat ben je dan eigenlijk aan het doen? In plaats van je medemoeder een hart onder de riem te steken ben je een ander vaak onnodig op de kast aan het jagen. Uiteraard altijd met een grote glimlach, maar dat maakt dit soort bemoeienis niet minder onnodig en ongevoelig. En waarom zou je? Omdat jij een kuttijd hebt gehad?  Omdat jij jezelf nu voor altijd als deskundige gaat presenteren? Omdat jij denkt dat we het niet redden zonder jouw input? Omdat jij in tegenstelling tot Gaby er wel twee jaar als halfvergane zoutzak bij besloot te lopen? Dat is overigens ook prima, geloof me: ik koos ook de route van de zoutzak.

Maar dat betekent niet dat ik strakke fitnessmoeders bij hun sportschool ging opwachten met een zak friet in mijn klauwen terwijl ik naar ze schreeuwde dat hun baby belangrijker is dan hun lichaam en dat ze niet zulke saaie schoonheidsstandaarden moeten hebben. Want dat is toch eigenlijk wat je doet als je Instagram en Facebook onder een bericht dat Blaaser waarschijnlijk ook zelf leest, gaat lopen schreeuwen dat zij het verkeerd doet en dat ze maar lekker moet afwachten want haar voorgenomen plannetjes zullen (hoop jij) toch lekker in de soep lopen.

Waarom niet gewoon met z'n allen accepteren dat we allemaal maar een beetje aankloten, dat niemand (ook jij en ook Gaby niet - en zeker ik ook niet) de waarheid over het moederschap in pacht heeft. En het is prima en logisch om een sterke eigen mening te hebben over iets intens als het moederschap, het wordt alleen een beetje zuur als zo'n eigen mening verzandt in ongevraagd advies, vingerwijzen, 'wacht maar'-doemdenkerij en hoongelach richting hoogzwangere bn'ers. Zelfs als ze nu al dromen van een goed stel nepballen.