Zwemles: een wekelijks uurtje comedy en leedvermaak


'Nou ja, ze vindt het heel erg leuk. Maar−'

'Bij ons is het een drama.'

'Ja?'

'Huilen.'

'Wie? Jij of zij?'

'Allebei.'

'O nee!'

'Niet te doen: de hele zwemles tranen. Ik word er niet goed van. En ik moet elke week aan die waterkant zitten en door dat raam toezien hoe dat gaat. Of ja, hoe dat níét gaat. Stress. Gewoon pure stress. En ik weet niet eens waar het begint, bij mij of bij haar. En ik denk wel eens: ik haal haar er gewoon vanaf, maar ze zegt steeds dat ze het wel wil leren. Dat ze het heus niet zo erg vindt.'

'Of neemt ze iets van je over? Krijg jij stress bij het idee van zwemmen?'

'Nee, ik HOU van zwemmen. Ik plons twee keer per week vóór het hele gezin wakker wordt in het sportfondsenbad. Maar ik krijg stress als ik denk dat zij stress krijgt en het lukt me steeds niet om dat uit te zetten.'

'Jeetje.'

'Heb jij daar geen last van?'

'Nou ja… Ik weet niet hoe ik moet zeggen, maar ik kijk er elke weer naar uit.'

'Hè? Naar zwémles? Ik bedoel: zelfs als je kind de beste zwemmer van de groep is, dan is het toch nog steeds warm en plakkerig en het ruikt er ook altijd naar geprakte banaan, leverworst, Fristi en chloor?'

'Nou ja… Ik ga er een beetje heen voor mijn eigen lol.'

'Hoe bedoel je?'

'Nou ja, de ene weigert om zijn armpjes te bewegen en zweeft dus letterlijk door dat water als een nimf, terwijl de ander weer steeds heel bleu de verkeerde kant op zwemt. En een jongen raakte een keer in paniek toen hij dacht dat hij zijn duikbril kwijt was.'

'Maar dat is toch helemaal niet grappig?'

'Hij had hem gewoon op zijn hoofd.'

'Ja, nou, oké. Misschien maak ik het ook zelf te spannend. Moeten we er wat meer om lachen. Maar wat fijn dat je dochter zo goed kan zwemmen.'

'Ho ho, ik heb niet gezegd dat ze goed kan zwemmen. Sterker nog: ze kan er echt helemaal niks van.'

'Hè?'

'Maar goed. We doen het ook een beetje voor mij, natuurlijk. Een wekelijks uurtje comedy en leedvermaak. Zo’n kind moet ook wat voor d’r moeder overhebben natuurlijk.'