Gender reveals, nóg een dag die meer om jezelf draait dan om de vrucht in je buik

Denk aan de gigantische bosbrand in Californië die ontstond na wat gekloot met vuur op een gender reveal en waarbij een brandweerman om het leven kwam. Of dat vliegtuig dat neerstortte omdat de piloot de opdracht had gekregen om roze (het was een meisje!) water zo laag mogelijk over de woonplaats van de ouders te storten. Of de oma die overleed nadat ouders een soort bom in een buis (met gekleurd buskruit uiteraard) maakten voor hun gezellige geslachtsbekendmaking. Of die lui die het water van een waterval in Brazilië blauw besloten te maken waardoor een hele stad geen drinkwater had? Het roze geverfde duivenkuiken dat onlangs in Madison Square Park werd gevonden? Of überhaupt alle poeders, confetti en ballonnen die jaarlijks in onze natuur belanden omdat jij nóg een dag moest hebben die meer om jezelf draait dan om de vrucht in je buik? Plus, er is niets zo misselijk als de oprechte (of gespeelde, ik weet even niet wat triester is) teleurstelling bij papa of mama als de baby niet het geslacht heeft dat ze zo graag wilden. 'Hè verdomme, papa wilde zoooo graag een leuk voetballertje. Nou moet 'ie de komende jaren naar Frozen kijken.' Lees ook: Hanneke Hendrix: 'Kleine kinderen hoeven geen groente en fruit' Wat mij betreft is de focus op gender en geslacht voordat het kind goed en wel z'n mond open kan trekken sowieso nogal cringe. Ik denk dat dit mijn grootste probleem is met gender reveals, maar ook met het extreem seksualiseren van onze kinderen. Je zal mijn kind dan ook nooit betrappen met smerige shirtjes waar 'papa's kleine meid' op staat. Ik veroordeel je niet als je je kind dat wel aantrekt, maar denk oprecht dat de wereld een gezelligere plek zou zijn als we niet zo moeilijk zouden doen over 'wat hoort bij wie'. Want waarom is dat zo belangrijk? Waarom vieren we geen feestje (zonder vliegtuigongeluk of bosbrand) zodra het lieve kind gezond en wel op aarde is geland, met de nadruk op het vieren van gezondheid in plaats van gender? Hoe gek is het eigenlijk dat we kinderen al voor hun geboorte en net erna al in een geslachtsmal proberen te gieten van blauw en roze, stoer en schattig, dino's en unicorns? Ja, mijn dochter heeft een roze broek. Maar ook een groene, grijze, bruine, blauwe en rode. De kleur van haar broek is niet haar hele identiteit. Hetzelfde geldt hopelijk voor het meisje waar die dode roze duif voor was.