Floor faalt: Even checken hoe mijn zieke vriend erbij lag, het leek me niet nodig

Ik heb een afwijking: ik weet nooit wanneer ik bezorgd moet zijn. Het schuifpaneel tussen 'totale paniek' en 'joh zal wel los lopen' heb ik nooit soepel leren bedienen. Waar sommigen overbezorgd zijn, neig ik eerder naar ‘onderbezorgd’. In het ouderschap kan dat weleens een uitdaging zijn, want mijn vriend is zo mogelijk nóg onderbezorgder dan ik. En dat klinkt als een recept voor een relaxed leven. Maar het kan ook de andere kant op slaan.

We waren - pre kinderen - op vakantie in een warm land. Het was zo’n vakantie die je kiest als je nog jong genoeg bent om overal zin in te hebben, nog blut genoeg om niets echt goed te regelen en nog dom genoeg om daarbij de randjes van het verstandige op te zoeken.

Op eigen houtje wandelen langs duizelingwekkende ravijnen, zonder dat iemand wist waar we waren: check.

Zonder gids (en op teenslippers) door dichtbegroeide jungle kuieren, op zoek naar een waterval die we nooit zouden vinden: check.

Een slaapplek boeken in een slechte buurt en bijna-overvallen worden in een donker steegje door een verwarde meneer met een steen in zijn hand: check.

En oh ja: altijd - altijd - het goedkoopste hostel kiezen, ook als het maar een euro scheelde en we vervolgens naar de wc moesten naast een morsige regenton waarin standaard een leger muggen bezig was een festivalletje te bouwen: check, check, dubbelcheck.

Dat er iets mis was, begon me pas vrij laat te dagen. Hij voelde zich niet lekker, dat had hij wel laten vallen. Iets over een opkomende hoofdpijn en een vermoeden van koorts. Ik moest er maar lekker zelf eropuit gaan, zei hij. Hij zou in het hostel héél eventjes gaan liggen.

Toen ik terugkwam van een kostelijke middag in mijn eentje, kroop ik achter de hostelcomputer om een reisblogje te tikken voor onze dierbaren thuis. Checken hoe mijn zieke vriend erbij lag, leek me niet nodig. Als medeonderbezorgd iemand zou hij het maar als betuttelend ervaren en van betuttelen werd hij altijd chagrijnig en dat moesten we niet hebben natuurlijk.

Dus ik zat daar vrolijk een smakelijke reisanekdote op te tikken, toen een medewerker van het hostel plotseling naast me stond en zei: 'Miss, you should come. I don’t think your boyfriend is doing well.'

Not doing well, je zou het een understatement kunnen noemen. Hij lag uitgestrekt op de bank van het hostel. Zwetend en kreunend en lijkbleek. De rode huiduitslag zou een week later komen. De uitslag van het infectieziekenhuis: Dengue Positivo, volgde snel daarna.

We hadden geluk. Hij knapte op. We bleven achter met de schrik, een koffer vol deet en een hard geleerde les, over de iets te relaxte afstemming van ons beider schuifpaneel.

Laatst belden we de huisartsenpost omdat onze zoon hoge koorts had in het weekend. Er bleek - natuurlijk - niets aan de hand. Ik hoorde aan de stem van de medewerker dat ze me indeelde in de categorie ‘overbezorgde moeder’. Ik heb haar maar niet uitgelegd dat ik van de nét wat minder bekende categorie ‘onderbezorgde moeder in overcompensatie’ ben.