Sommige van mijn vriendinnen denken dat ze me kwijt zijn geraakt

Al onze vensterbanken staan stampvol. Tomatenplantjes, chiliplantjes, komkommer, cosmeabloemen, dahlia's, bijna meer dan dat ik kwijt kan. Ik kan mezelf niet tegenhouden. Het is betoverend om een zaadje te zien ontploffen tot een plant. Op vrijdagavond kijk ik Gardener's World. There, I said it.

Het klopt dat ik liever mijn aardappelplant sproei dan door de timeline van Instagram scroll. Voor mij is tuinieren therapie. Het is activisme. Het is ontspanning. Het laat me zien dat ik op dat kleine stukje grond wél het verschil kan maken. Dat met geduld, hoop en soms wat aangepaste verwachtingen (een roze roos in plaats van een witte?) dingen kunnen veranderen. In een tijd van oorlog en genocide houdt tuinieren me geestelijk gezond.  Lees ook: 17-jarigen mogen niet stemmen, maar kunnen wel opgeroepen worden voor dienstplicht? Dat slaat nergens op

Het meest magische moment is na het eten. Als de zon begint te zakken en onze tuin in een goud licht wegzinkt. De geur van de jasmijn en de Engelse roos werken als een afrodisiac. De hete aarde die een zucht geeft aan het water uit mijn gieter. En de kleine verschillen die ik elke dag om me heen zie. Het is een orkest van kleine veranderingen. Waar tussen de aarde, geheime levenslessen verborgen liggen.